Πρώτον, ηρεμία και όχι άγχος. Ό,τι θέμα και να έχεις και μόνο που το έχεις αντιληφθεί και αποζητάς βοήθεια είναι από μόνο του ένα τεράστιο βήμα που για πολλούς δεν είναι αυτονόητο. Για την ακρίβεια, η αναγνώριση και η αποδοχή του προβλήματος είναι το πιο δύσκολο βήμα (κυρίως εξαιτίας των κοινωνικών ταμπού και της ελλιπής ενημέρωσης). Δεύτερον, ξεκίνα από ψυχολόγο και θα σε κατευθύνει ανάλογα. Ανεξαρτήτως του θέματος που αντιμετωπίζεις, η ψυχοθεραπεία θα σε κάνει να αντιληφθείς όλο το φάσμα του προβλήματός σου, να καταλάβεις το πώς ίσως προέκυψε, τι το ενισχύει, να αναγνωρίσεις συμπεριφορές, δικές σου και των γύρω σου, και να αναπτύξεις ίσως κάποιους μηχανισμούς που θα σε βοηθήσουν να κατευθυνθείς εντός του όλου συναισθηματικού χάους που ίσως νιώθεις. Εάν ο ψυχολόγος θεωρεί ότι χρειάζεσαι φάρμακα, θα σε παρακινήσει να δεις ψυχίατρο. Για αρχή θεωρώ ότι πρέπει να πας να συζητήσεις το πρόβλημά σου και συνεχίζεις αναλόγως. Τρίτον, δεν χρειάζεται καθόλου να σκέφτεσαι και να ανησυχείς για το πως θα μιλήσεις και θα εκφραστείς στον ψυχολόγο. Σκέψου ότι είναι επαγγελματίες, γνωρίζουν την δουλειά τους και είναι εκεί να σε κατευθύνουν. Δεν υπάρχει πίεση. Μιλάς για ό,τι θέλεις, όποτε νιώθεις εσύ έτοιμη/ος. Ο ψυχολόγος θα σου δώσει τον χρόνο και τις συνθήκες που χρειάζεσαι. Εδώ βέβαια να αναφέρω ότι ίσως χρειαστεί ψάξιμο μέχρι να βρεις τον ψυχολόγο που θα "κολλήσεις" και θα σου ταιριάξει. Δηλαδή, εάν η πρώτη συνεδρία με τον πρώτο ψυχολόγο δεν πάει καλά, μην αγχωθείς. Είναι φυσιολογικό, δεν ταιριάζουν όλοι οι άνρωποι με όλους, και το ίδιο ισχύει και για τον ψυχολόγο μας. Καλό κουράγιο και δεις ότι όλα θα πάνε καλά. Μίλησε για όλα αυτά σε κάποιον φίλο, γονιό ή γενικά έναν άνθρωπο που εμπιστεύεσαι. Όποιο και να είναι το θέμα σου, μην κλείνεσαι στον εαυτό σου.