Συνήθως - όχι πάντα - οι γονείς είναι οι πρώτοι που μας αγαπάνε και που μας έχουν ζήσει από τότε που ημασταν χαριτωμένα και ευάλωτα πλασματάκια και μας φρόντιζαν γιατί έβλεπαν να τους έχουμε τόσο ανάγκη και να τους κοιτάμε με λατρεία. Ε λιώνεις. Σπας. Τώρα οι υπόλοιποι μας γνωρίζουν σε μια άλλη ηλικία και δεν θα μας αγαπήσουν ανευ όρων. Ούτε θα κοιτάξουν να μας αποδείξουν πόσο θα μας σταθούν. Δεν μας δένουν οι ίδιες εμπειρίες. Είναι άνθρωποι που κι αυτοί έχουν ανάγκες, όρια που δεν θα επιτρέψουν να τους τα καταπατήσουν. Είναι πιο δίκαιες οι άλλες οι αγάπες αλλά λιγότερο κολακευτικές για τους πολύ εγωιστές γιατί είναι αυτές πυο τις κερδίζεις ή τις χάνεις. Ενώ η γονεικη δύσκολα χάνεται κι ας είμαστε για φάπες.Βρίσκω απαράδεκτη την σύγκριση και δείχνει ότι μάλλον εμείς οι ίδιοι δεν ξέρουμε να μοιράζομαστε την αγάπη που έχουμε μέσα μας και να είμαστε συνάμα υπεύθυνοι. Τέλος, δεν καταλαβαίνω τι απαιτήσεις έχουμε από τους άλλους. Δηλαδή γιατί να σου φερθουν οι υπόλοιποι σα να είστε παιδιά τους; Εσείς έτσι φέρετε στους άλλους; Ή μόνο τα θέλετε όλα; Καλό είναι να μην μας βλέπουμε υπό το πρίσμα παιδιού. Ας μας δούμε λίγο και σαν γονέα στις άλλες μας σχέσεις. Να δούμε τι δίνουμε όταν μας πιάνει το παράπονο για τους άλλους. Όχι ότι είναι το σωστό, αλλά πολλοί γκρινιάζουν ότι οι άλλοι δεν τους αγαπούν κι έχω δει τέτοιον εγωισμό που δεν αφήνει χώρο για άλλες αγάπες. Άλλης μορφής κι άλλων κανόνων.
