Συμφωνώ απόλυτα με αυτά που γράφεις αγαπητέ συνομήλικε. Οι γονείς είναι οι μόνοι που μας αγαπούν και νοιάζονται πραγματικά σε αυτή τη ζωή. Υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις που κάποιοι δεν έπρεπε να γίνουν γονείς και εύχομαι να είναι λίγοι αυτοί. Πρέπει να χαίρεσαι που είναι ζωντανοί και αυτή την αγάπη που σου δίνουν, να την μεταδίδεις και σε άλλους ανθρώπους που νιώθεις ότι αξίζουν. Είναι ωραίο να μεταλαμπαδεύει κανείς στους άλλους τη καλοσύνη, τα θετικά στοιχεία γενικά, που γαλουχήθηκε από τους γονείς. Ζώντας σχεδόν ένα χρόνο χωρίς τη παρουσία του μπαμπά μου νιώθω κενή. Κάποιος λείπει από το σπίτι, η πολυθρόνα του είναι άδεια και οι παντόφλες του σε μια γωνιά. Όλο το σπίτι, μου θυμίζει εκείνον, παντού υπάρχει η δική του πινελιά ως τεχνίτης που ήταν. ''Που είσαι καλέ μου μπαμπά'' το λέω συνέχεια. Λυπάμαι και για πράματα που δεν πρόλαβα να του πω. Η αλήθεια είναι όμως πως κάποτε θα φύγουν και εκείνοι. Πάντα το φοβόμουν αλλά δυστυχώς συνέβη. Κάποτε θα φύγουμε και εμείς, κανείς δεν μένει εδώ για πάντα. Να σέβεσαι και να αγαπάς τους γονείς σου όπως αναφέρεις, αλλά να μάθεις να πατάς στα πόδια σου και συ όπως και γω.