Εμένα μου ακούγεται σαν να μην σε ενδιαφερει ο εαυτός σου ούτε η ζωή γενικώς. Αν μετα απο 4 χρόνια νιώθεις ακόμα οτι δεν έχεις ανάσα σημαίνει ότι την είχες κάνει ζωή σου και αυτό ειναι λάθος από ολες τις απόψεις. Δεν είσαι μισός. Είσαι ενας. Δεν ζεις επειδή σε αγαπάνε ή επειδή έχεις φίλους (είναι και γαμώ τα μπόνους δεν αντιλέγω) αλλά ζεις γιατί γουσταρεις να ζεις. Επειδή έχεις όνειρα επειδή θες να γίνεις ο άνθρωπος που θες να γίνεις, επειδη θες να είσαι ότι θες να είσαι. Δεν ζεις ποτε για τους άλλους, για τον εαυτο σου ζεις. Στη τελική, ο μόνος λόγος που δε μπορείς να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου είναι επειδή δεν θες. Έχεις επιλέξει να είσαι κολλημένος εκει. Για τα πάντα υπαρχει λόγος και στα πάντα υπάρχουν επιλογες. Που ξέρεις οτι ήταν ο ανθρωπός σου; (που δεν ηταν, γιατι αν ηταν θα ήσασταν μαζί) Που ξέρεις οτι δε χάνεις χρόνο, που κάθεσαι και κλαίγεσαι ακόμα μετα από 4 χρόνια, αντι να βγεις εξω και τελικά να γνωρίσεις τη γυναίκα της ζωής σου. Η ζωή δεν τελειώνει ποτέ όταν τελειώνει μία σχέση. Η σχέση τελειώνει γιατί δεν ήταν η σωστή.
