Εγώ έχω βρει την εξής λύση σε έρωτες που δείχνουν ανεκπλήρωτοι (και έχω περάσει καμπόσους)... Ομολογώ όλα μου τα συναισθήματα στο άτομο που με ενδιαφέρει, και το πώς με κάνει να αισθάνομαι εκείνο με την συμπεριφορά του.Τι επιτυγχάνω; Φεύγει από πάνω μου το θέμα του να καίγομαι και ο άλλος να μην το ξέρει, και επίσης, ο άλλος μπορεί να επιλέξει τι στο διάολο θα κάνει με την πάρτη μου. Μετά από αυτό μπορώ να αποδεχτώ πολύ καλύτερα τους λόγους που δεν μπορεί να δημιουργηθεί μια σχέση σε πολύ μικρότερο χρονικό διάστημα και δεν μου μένει και το απωθημένο, σε πολύ μεγάλο βαθμό. Τη λύση αυτή τη βρήκα αφού ταλαιπωρήθηκα αρκετά πρώτα και για μένα λειτουργεί. Επίσης στη σκέψη ότι γίνεσαι ρόμπα όταν ομολογείς τον ερωτά σου και ο άλλος δεν τον αποδέχεται, θα πω ότι γινόμαστε καθημερινά ρόμπα για ένα κάρο πράγματα. Δεν είναι ντροπή να εκτεθούμε για ένα τόσο δυνατό και ανθρώπινο συναίσθημα. Νομίζω είναι προτιμότερο από το να μάθει κανείς μετά από 20-30 χρόνια ότι οι τάδε γουσταριζόντουσαν την ιδια περίοδο και τελικά δεν έκανε κανείς το πρώτο βήμα και "τι ωραία που θα ήταν, αχ!"
