Κοίταξε θα σου πω κάποια πράματα μιας είμαι λίγο μεγαλύτερή σου και μένω επαρχία επίσης. Κατάθλιψη δεν υπάρχει στην επαρχία με την έννοια που αναφέρεις. Αν έμενες σε μια πόλη πχ πάλι τα ίδια θα ανέφερες μιας και έχεις πείσει τον εαυτό σου να ζει σε μια ηττοπάθεια. Στο θέμα του κουτσομπολιού, σίγουρα οι κλειστές κοινωνίες κάνουν ''θαύματα'' και δικαιώματα να μην έχεις δώσει. Το θέμα είναι το πως νιώθεις εσύ μέσα σου και αν επιτρέπεις στους άλλους ή όχι να σε επηρεάζουν. Αυτό με το ''αστεφάνωτη'' μετά τα 30 είναι μια τελείως μεγάλη βλακεία όσων το σχολιάζουν μιας που δεν έχουν οι ίδιοι ζωή και μεγαλύτερη επίσης αν το καλλιεργείς μέσα σου. Εγώ στα 33 μου χώρισα πριν ένα χρόνο που ήμουν αρραβωνιασμένη και το ήξεραν πολλοί. Πρέπει δηλαδή να ντρέπομαι να βγαίνω από το σπίτι μου επειδή έμεινα αστεφάνωτη; Προσωπικά δεν δίνω ποτέ δικαιώματα σε κανέναν και πάντα με το κεφάλι ψηλά περπατώ. Εδώ που τα λέμε τι τους κόφτει αν ο άλλος δεν παντρεύτηκε ακόμα; Αναφορά θα τους δώσεις; Δεν θα πάρεις γουρούνι στο σακί. Καλύτερα μόνη παρά με λάθος άνθρωπο. Εμένα στα σαράντα του μπαμπά μου πέρσι ενώ δάκρυζα, κάποια ''καλοθελητής'' γειτόνισσα με είπε ''κακόμοιρο'' επειδή έχασα το μπαμπά μου και δεν με είδε νύφη. Φυσικά την πρόσβαλλα και έκατσε στα αυγά της η κατίνα. Ό,τι εκπέμπεις δίνεις να ξέρεις. Μετά αυτή αλλάζει στενό όταν με βλέπει και την έχω γραμμένη φυσικά. Σε αυτό που θα σου δώσω μεγάλο δίκιο είναι αν δεν είσαι ανεξάρτητη οικονομικά. Όντως οι δουλειές εδώ είναι μετρημένες και εποχιακές με γνωστούς. Αλλά αφού λες πως έχεις γνώσεις και ταλέντα και δίψα για αυτά που σου αρέσουν γιατί δεν ψάχνεσαι; Μπορεί να βρεις και κάτι μέσω σπιτιού να εργαστείς. Προσωπικά αυτό κάνω και γω. Ασχολούμαι με πράματα δημιουργικά για μένα που τονώνουν τη ψυχολογία μου και συνεχίζω τον αγώνα πάραυτα. Όσον αφορά τις σχέσεις με τον αδερφό σου που αναφέρεις, δεν είσαι η μόνη που δεν τα πας καλά, υπάρχουν και χειρότερα που γνωρίζω.
