Κάτι εξομολογήσεις πραγματικά είναι σαν να τις έγραψες εσυ ο ίδιος. Ποσο άσχημο πραγματικά να μην αντικρίζεις πλέον τον άνθρωπο που αγάπησες, η μάλλον μια ιδεατή εικόνα, γιατί εκείνη αγάπησες. Όλοι οι άνθρωποι στην αρχή δείχνουμε τον πιο όμορφο εαυτό μας για να εκπλήξουμε τον αλλον, να τον κερδίσουμε. Με τον καιρό όμως φανερώνει τον αληθινό του εαυτό. Μα δεν πιστεύω ότι δεν υπάρχουν σημάδια που μας δείχνουν και από την αρχή ότι κάτι δεν πάει καλα, εμείς όμως επιλέγουμε να τα αγνοήσουμε. Πολυ δύσκολο, και ακόμα πιο δύσκολο το τελευταίο που είπες.. αντί να έχουμε θυμό μέσα μας, σκεφτόμαστε τα καλα και όμορφα άρα επικρατεί η νοσταλγία. Να θυμάσαι όμως ότι δεν νοσταλγείς τον ίδιο αλλά τις όμορφες στιγμές! Στις όμορφες στιγμές όμως μπορεί ο καθένας να είναι εκεί, ο καθένας μπορεί να μας πει όμορφα λόγια, να μας χαϊδέψει τρυφερά, στα δύσκολα όμως; Ήταν εκεί; Δεν νομίζω. Από εκεί και μόνο κρίνεις ποσο ακατάλληλος ήταν. Θα ήθελες να ξανά ζήσεις αυτές τις στιγμές, θα ήθελες να είναι εκείνος ο άνθρωπος που νόμιζες ότι ήταν, η που σου έδειξε για λίγο τέλος πάντων αλλά δεν είναι και αυτό θα πρέπει να σου δίνει ώθηση να συνεχίσεις και να βρεις κάτι αληθινό, και τότε θα δεις ποιος ήταν ο αληθινός και ποιος ο κάλπικος έρωτας! Ελπίζω να σε βοήθησα έστω και λιγακι, μην βασανίζεσαι άλλο με σκέψεις, προχωρά.