Λοιπον ,κοιταξε η ζωη ειναι μια.Τωρα το αν αξιζει να τη ζουμε ή το πως ειναι αλλο κεφαλαιο.Εσυ ομως,ξεχωρα απο τη μητερα σου εισαι υγιης. Εσυ εχεις χερια, ποδια, αναπνεεις μονη σου, μπορεις να ανοιγεις τα ματια σου καθε πρωι και να βλεπεις τον ηλιο, να κοκκινιζει η μυτη σου και τα μαγουλα σου απο το κρυο, να μυριζεις τον καφε σου. Μπορεις να αγγιζεις το συντροφο σου ,να αγκαλιαζεις τη μητερα σου οσο ειναι ακομα διπλα σου.Δυσκολιες υπαρχουν και θα υπαρχουν. Νιωθω πως δεν εχεις στοχους . Στοχους δημιουργικους που να σε γεμιζουν συναισθηματικα,σου λειπει ενα γιατι ,για να αντιμετωπιζεις τα πως.Ξερω οτι πονας, ξερω οτι υποφερεις, ξερω οτι καποια στιγμη θα φτασεις σε τετοιο κενο που θα στερεψουν μεχρι και τα δακρυα. Ομως αυτη ειναι η ευκαιρια σου.Ειναι το αλμα αφυπνισης που ερχεται στη ζωη μας.Πρεπει να εγκαταλειψεις τον αυτοματο πιλοτο.Να θεσεις στοχους ,να οριοθετησεις διαφορετικα τη ζωη σου και να αντιληφθεις την πολυπλευρη σου μορφη.Δεν εισαι μονο κορη.Εισαι συντροφος, εισαι γυναικα, εισαι ανηψια, δυνητικα φιλη, συναδελφος, γειτονισσα, εργαζομενη, ΑΝΘΡΩΠΟΣ πανω απο ολα. Μην περιμενεις στηριγμα απο κανεναν.Μην περιμενεις να σε καταλαβουν οι αλλοι.Οι περισσοτεροι ακουν απλα για να απαντησουν. Θελεις να σε καταλαβουν ,γιατι ψαχνεις παρηγορια.Την μονη παρηγορια που εχεις αναγκη σε πρωτο βημα ειναι να παρεις αγκαλια τον εαυτο σου και να τον στηριξεις και να τον φροντισεις οπως μπορεις.Μην ψαχνεις εξω απο τον εαυτο σου .Ξερω οτι το βαρος που σηκωνεις ειναι πελωριο και μακαρι κανεις να μη το ζουσε, αλλα δες τι εχεις να αποκωμισεις και απο αυτο.Ο πονος ειναι μεγαλος δασκαλος -αν ξερεις πως να τον εκμεταλλευτεις.Εχω τοσα να σου πω..και εχω ηδη μακρυγορησει.Δεν εισαι μονη.Μην ξεχνας πως υπαρχουν ανθρωποι εκει εξω που βρισκονται σε ιδια ή χειροτερη κατασταση(δε το λεω για να σου πω πως υπαρχουν και χειροτερα), απλα προσπαθησε να ερμηνευσεις αυτη τη μοναξια και προς θεου μη θρηνεις τη μητερα σου προτου φυγει.Και μην βυθιζεσαι στην αυτολυπηση..Κανε τα δακρυα δυναμη για να χτισεις ενα δυνατο εαυτο που θα μπορει να αντιμετωπισει καθε δυσκολια ...Ευχομαι να ερθει η στιγμη που θα εισαι ευδαιμων για την κατασταση σου και το μονο σου προβλημα θα ειναι ο χρονος που αφησες να φυγει μεσα απο τα χερια σου.Τελος,ο,τι μπορεις να αλλαξεις , το αλλαζεις, διαφορετικα το αποδεχεσαι ή φροντιζεις να υιοθετησεις μια τετοια οπτικη , ωστε να μην πονας τοσο...Καλη τυχη και δυναμη.
