Πρώτον, όλο αυτό είναι λάθος: <Εγω αναλαμβανω περισσότερες ευθύνες, είμαι περισσότερο δραστηρια, με λίγα λόγια ξέρω απο μικρη ηλικία πως να "κινηθω". Λογικο να μου πείς, αφου είμαι και το 1ο παιδι. (οποτε τα τραβαμε ολα εμεις.)> Γιατί έχω και εγώ μια αδελφή μικρότερη που είναι σαν και εσένα πιο δραστήρια, τσαμπουκας ας πούμε, αναλαμβάνει πιο εύκολα ευθύνες, είναι πιο ανοικτή σαν χαρακτήρας. Αυτό είναι καθαρά θέμα βιωμάτων (ίσως) και χαρακτηρα. Η αδελφή σου είναι πιο μικρή και αμαθή με τον κόσμο (ας πούμε) και για αυτό προστατεύεται περισσότερο από τη μητέρα σου. Ίσως φοβούνται ότι λόγω του χαρακτήρα της (επειδη είναι αδύναμη) μήπως μπλέξει κάπου, με τόσα που γίνονται κιόλας δεν έχουν άδικο (ειδικά αφου είναι ως άτομο κάπως αφελής ας πούμε και δεν έχει τη δύναμη να προσπαθήσει να τα βγάλει πέρα ίσως). Οι γονείς είναι γονείς, και ανησυχούν με το δίκιο τους ως ένα βαθμό. Δεν μπορεις να πιέσεις κάποιον να γίνει κάτι που δεν είναι και δεν μπορεί, (δεν είναι στη φύση του) ούτε και να του αλλάξεις τον χαρακτήρα. Μπορείς απλά να είσαι δίπλα του και να τον βοηθάς όσο μπορείς για να κάνει κάποια βήματα και να ανεξαρτητοποιήθει σιγά σιγά, αλλά όχι αδιαφορώντας. Εσένα μπορεί να σου φαίνεται έτσι, αλλά επειδή φαντάζομαι δεν είστε και πολύ δεμένες ώστε να μιλάτε, δεν καταλαβαίνεις πώς νιώθει εκεινη, αλλά ούτε και εκείνη πώς νιώθεις εσύ. Αν γινόταν, να καθοσασταν ολοι μαζί, να συζητούσαμε τί ακριβώς ενοχλεί τον καθένα, να αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες που του ακολουθούν από άποψη νοικοκυριού. Σίγουρα επειδή είστε διαφορετικές πολυ, θα υπάρχουν καβγάδες και φασαρίες, αλλά είναι λογικό. Σίγουρα αγαπάτε η μία την άλλη, σε αυτό εστίασε και προσπαθησε να την πλησιάσεις κάπως. Και εξήγησε με ομορφο τρόπο στην μητέρα σου, ότι επιβαρύνεσαι και εσύ με την συγκεκριμένη κατάσταση, ώστε να βρεθεί μια μέση λυση, που να βολεύει όλους. :-)