Γι' αρχή να πω ότι διάβασα τον τίτλο σαν ΕΛΑΣ κι έτσι μου κινήθηκε η περιέργεια για το υπόλοιπο. Τώρα, δεν μπορώ να πω ότι αντλώ χαρά για την θλίψη που περιγράφεται πολλές φορές εδώ πέρα και ειλικρινά, 2-3 χρόνια που δεν διάβαζα την στήλη αφού την είχα είδα γνωρίσει 5 λεπτά την διάβαζα και την έκανα με τόση μαυρίλα. Ειδικά σε μεγάλες γιορτές το θέμα ήταν η μοναξιά. Για πολλά πιστεύω ότι μπορεί να φταίνε οι καταστάσεις, αλλά όταν δεν έχει ΈΝΑ άτομο έστω να θεωρείς κάπως δικός σου και δεν θεωρείς ότι όταν έχεις εσένα δεν είσαι μόνος, κάτι κάνεις κι εσύ λάθος. Η συμπάθεια είναι εύκολο πράγμα σχεδόν όσο η εμπάθεια. :Ρ