Γεγονός είναι, πάσχω (15 παράθυρα ανοιχτά μονίμως)Δεν ξέρω να βγάλω το σκατοπραγμα! Συμφωνώ για το ότι μίλησε γενικά, αλλά παρατηρώ εδώ και χρόνια αυτό το μοτίβο συμπεριφοράς εδώ μέσα. Συνεχώς ή κλαίγονται για την μοναξιά τους, ή εξυψωνουν την έλλειψη συντρόφου σε εκλεκτικότητα.Μια φίλη της μάνας μου, το έχω ξαναπεί, είχε μείνει παρθένα ως τα 55 (έκτοτε έχασα επαφή , δεν ξέρω). Έλεγε πάντα για τον εαυτό της ότι είναι πολύ εκλεκτική! Ασθενής ήταν βασικά...φώναζε το πράγμα σε όλη της την συμπεριφορά.Κι επιτέλους αυτό το "δεν θέλω να πληγωθώ" που αναμασιέται είναι βλακεία. Όλη η ζωή πλήγωμα είναι! Τι να κάνουμε δηλαδή. Να μπούμε στον τάφο να μην πονάμε;;; Χωρίς αντίληψη πόνου, δεν υπάρχει και χαρά.Οι σχέσεις δεν είναι πετυχημένες μόνο όταν πηγαίνουν όπως τις προδιαγράψαμε στο κεφάλι μας. Όλες οι σχέσεις κάτι μας δίνουν, μας εμπλουτίζουν ψυχικά, συναισθηματικά, πνευματικά.
