Λοιπόν από πού να ξεκινήσω... Όλα αυτά που νιώθεις είναι απολύρως φυσιολογικά. Μη σε τρομάζει ο θυμός, η άρνηση, η θλίψη, είναι μέρος της διαδικασίας και της αντίδρασης στην απώλεια. Θα κάνουν κύκλο, πολλές φορές θα επιστρέφουν και θα νιώθεις οτι φτου κι απ'την αρή, αλλά κάποια στιγμή θα μαλακώσει και θα συνέλθεις.Μην παρασύρεσαι από αυτά που σου λένε από δω κι από κει. Κάποιοι θέλουν να σε βοηθήσουν ή σε λυπούνται, επειδή όμως δεν είναι ειδικοί κάνουν μεγαλύτερο κακό ή βγάζουν επάνω σου τις δικές τους ανάγκες και φόβους. Αν ακούς τον καθένα και σε συνδυασμό με την αγωνία που βιώνεις(το ερώτημά σου "τι συμβαίνει μετά") είναι σίγουρο οτι θα καταλήξεις να φοράς την άσπρη ζακετούλα με τα λουράκια...Προσωπικά με έχουν γεμίσει 2 κούτες θρησκευτικά βιβλία (όχι μόνο χριστιανικά λολ) με προσευχές, ξόρκια, βίους Αγίων, θαυματουργές εικόνες "για να με βοηθήσουν", τα οποία ουδέποτε άνοιξα και ουδέποτε εξέφρασα ανάγκη για κάτι τέτοιο. Μου έδωσε η άλλη και έναν τρίκιλο μεταλλικό σταυρό "να κουβαλάω πάντα μαζί μου" γιατί "είναι διαβασμένος" και "θα με φυλάει". Όποιος πάει εκδρομή σε Μοναστήρι μου φέρνει εικόνες, λάδια, κεριά, βαμβάκια, μύρα κτλ. Μου λένε συνέχεια, όπως και σε σένα, οτι είναι ψηλά και με βλέπει. Στο τσακ είμαι να απαντήσω οτι ελπίζω όταν πηγαίνω τουαλέτα ή κάνω σεξ να πηγαίνει μια βόλτα και να ξανάρχεται.Προσωπικά με βοήθησε σύμβουλος, στον οποίο πήγα με πολύ συγκεκριμένα ερωτήματα-θέματα, στα οποία ήθελα την άποψή του για να τα δουλέψω μόνη μου, καθώς επίσης και κάποια κορίτσια κοινωνικοί λειτουργοί και ψυχολόγοι της Κοινωνικής Υπηρεσίας αντικαρκινικού νοσοκομείου. Πολύ συγκεκριμένες συζητήσεις, πολύ πρακτικά θέματα, χειροπιαστές συμβουλές με άμεση εφαρμογή. Ειδικοί που ξέρουν τι περνάς,τι πέρασες και τι θα περάσεις το επόμενο διάστημα.Μην κάθεσαι να αναρωτιέσαι αν επικοινωνεί μαζί σου ή αν θα συναντηθείτε. Η γραμμή μεταξύ πένθους και παράνοιας είναι λεπτή. Αν δεν σε παρηγορεί η θρησκευτικούρα που σου επιβάλλουν οι άλλοι, απομακρύνσου χωρίς φόβο και τύψεις.Σόρρυ για τις σκόρπιες σκέψεις, γράφω βιαστικά.
