Δεν έχω λόγια. Ο αδερφός του πατέρα μου πέθανε στα 20. Τώρα πια ο πατέρας μου είναι μεγάλος σε ηλικία και ο μόνος που έχει απομείνει από την οικογένειά του. Τελευταία μου έλεγε ότι όταν πεθάνει και κείνος, κανένας δεν θα θυμάται πια τον αδερφό του. Έχει δίκιο. Οι άνθρωποι ζουν όσο ζούμε και μεις και τους θυμόμαστε και τους αγαπάμε έστω και αν δεν είναι πια μαζί μας. Να ζήσεις, να τον θυμάσαι.