Δεν μ' άρεσαν οι φωτογραφίες μικρή. Ήταν ξεκάθαρα μια κοινωνική υποχρέωση που μου χάλαγε κάπως τη διάθεση όταν λάμβανε χώρα. Αλλά εκείνο το ονειροπαρμένο μου βλέμμα, αυτό ναι, μου λείπει καμιά φορά. Από την άλλη ήμουν ένα μαζεμένο παιδί, εκνευριστικά (για μένα) υπακουη και με πολύ λίγα άτομα ένιωθα άνετα.Επιπλέον, σαν παιδί με ένοιαζε πάρα μα πάρα πολύ τι θέλουν οι άλλοι και να κάνω αυτά που θέλουν, χωρίς να θέλω την αποδοχή τους ή η παρέα τους. Δεν ήθελα να χαλάω χατίρι. Μετά το περιόρισα μόνο στα πολύ αγαπημένα μου άτομα, πλέον με νοιάζει σε μεγάλο βαθμό η δική μου γνώμη.