Χαρούμενο; Αυτή είναι η ομορφιά της μουσικής, μας βγάζει κάτι άλλο... εμένα γενικότερα η φωνή του Cohen με κάνει να νιώθω την γλυκιά θλίψη της γνώσης, εκείνης της γνώσης που έχουμε όταν όλα έχουν τελειώσει και δεν μένει κακία μας. Έτσι και σ' αυτό το κομμάτι, σκέφτομαι αυτόν τον έρωτα που θα αργήσει να έρθει, την ώρα που δεν θα υπάρχει κουράγιο ή χρόνος για σπατάλη, που μόνο το παρόν σου έχει απομείνει και εκεί που έχεις χάσει κάθε ελπίδα, νιώθεις, ω νιώθεις, κάτι δυνατό. Κι ας ξέρεις πως θα καταλήξει, κι ας έχεις πονέσει πολύ δεν θες να το αφήσεις να φύγει, θες να ζήσεις όλο τον έρωτα: από την αρχή μέχρι το τέλος του, όσο κι αν πονέσει. Πλέον έτσι κι αλλιώς έχεις νικηθεί από τον χρόνο. :)Και χορεύεις, χορεύεις μ' αυτόν που σε κάνει να νιώθεις και ξέρετε κι οι δύο πόσο μάταιο είναι, αλλά παρ΄όλα αυτά χορεύετε, με όσες δυνάμεις σας απέμειναν, χωρίς τις προσδοκίες που σας τυραννούσαν, χωρίς...χωρίς... εξάλλου ο έρωτας είναι πάντα ένας βαθύς πόνος, είναι παράδοση χωρίς να ξέρεις σε ποιον και τι θα σου κάνει. Κι αυτό, πονάει.