Βασικά δεν ξέρουμε πως είσαι , αλλά με προβληματίζει που δεν ξέρεις εσύ πως είσαι. Σίγουρα ταιριάζετε με τα παιδιά που θες να βγείτε; Έχει ροή η επικοινωνία σας ή είναι όποτε λάχει; Ταιριάζετε; Διασκεδάζετε; Έχετε έναν κοινό τόπο συνάντησης; Δεν είναι τυχαίο που πολλές φιλίες προκύπτουν σε σχολεία, σχολές, δουλειές, τις ίδιες γειτονιές, κοινές δραστηριότητες. Αυτό επιτρέπει κι όταν δεν υπάρχει άλλος χρόνος, να συναντιέστε.Πάντως, δεν μπορείς να γίνεις με όλους καλός φίλος ούτε εσύ, δεν σου ταιριάζουν όλοι. Δεν κολλάμε το ίδιο με όλους ούτε εμείς.Ούτε χρειάζεται να το θέλουμε. Μπορεί να συμπαθούμε πολλά άτομα, ν΄απολαμβάνουμε τις κουβέντες μαζί τους αλλά να μην είμαστε συμβατοί για κάτι παραπάνω από γνωστοί με αλληλοεκτίμηση. Μετράει πολύ να ταιριάζετε πραγματικά επικοινωνιακά κι όχι να είναι απλά αποτέλεσμα προσαρμογής μαζί με την συμβατότητα της ζωής, εκτός κι αν αυτό που βρίσκετε ο ένας στον άλλον είναι πολύ πιο πάνω από τεχνικές δυσκολίες. Υ.Γ. Όσο περνάνε τα χρόνια, οι υποχρεώσεις και ο περιορισμένος χρόνος/ενέργεια/διάθεση αλλά και πρωτινές εμπειρίες, δεν μας κάνουν τόσο ανοιχτούς. Μετά το άνοιγμα το βλέπω στις μεγάλες ηλικίες, κι απλά στεναχωριέμαι που πρέπει να φτάνουν τόσοι άνθρωποι στα 70+ για να μιλήσουν με ευθύτητα, χωρίς να το παίζουν κάτι. Που χαίρονται απλά την κουβέντα και την παρέα χωρίς να τα θεωρούν εκμετάλλευση κι ένα σωρό άλλες αηδίες που σκέφτονται αρκετοί- πιο νέοι- και χάνουν την ουσία των πραγμάτων.
