Πρώτον, η ιστορική και κοινωνικοπολιτική εξέλιξη του καπιταλισμού (που αναπόφευκτα ορίζει και την εργασιακή μας πραγματικότητα) και δεύτερον, το γεγονός ότι ο ίδιος ο Κομφούκιος εισήχθη από μικρός στη τότε αριστοκρατική κοινωνία. Οι "ιδανικές" παρέες έπαιζαν βλέπεις ρόλο από παλιά...Η μορφή του καπιταλισμού όπως τη βιώνουμε σήμερα ξεκινάει σε μια πολύ συγκεκριμένη χωρο-χρονική στιγμή: Τη δεκαετία του 1980 στη Αμερική με τον Reagan και στη Βρετανία με την Τhatcher. Εκεί αρχίζουν οι ιδιωτικοποιήσεις, οι σκληρές φορολογήσεις, η ανταγωνιστηκότητα στον χώρο εργασίας, και γενικά οι ελιτίστικες οικονομικές απόψεις. Και ενώ το 1960 και 1970 ο κόσμος έβγαινε στους δρόμους να διεκδικήσει καλύτερες συνθήκες εργασίας, σήμερα φτάνουμε στη πραγματικότητα της ανεργίας. Πώς λοιπόν, θα συνεχίζεις να αγαπάς την δουλειά σου όταν όσα εφόδια και να έχεις δεν ανταποκρίνονται στην αγορά εργασίας (γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει αγορά εργασίας); Πώς να βρεις τι είναι αυτό που αγαπάς όταν το συμβόλαιό σου λήγει μετά από λίγους μήνες και κάθε λίγο βρίσκεσαι σε καινούριο εργασιακό περιβάλλον; Πώς να αντιμετωπίσεις τη δουλειά ως χαρά όταν δεν ξέρεις αν θα βγάλεις τον μήνα; Όσο δύσκολα και να πέρασε ο Κουμφούκιος, αυτό που βιώνουμε σήμερα, είναι καθαρά σύμπτωμα του παρόντος. Το λέω αυτό απλά για να μην εξιδανικεύουμε καταστάσεις. Δυστυχώς η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σκληρή. Δεν φτάνουν τα όνειρα και οι στόχοι μόνο. Και εγώ πολύ θα ήθελα να μένω σπίτι μου όλη μέρα και να βγάζω χρήματα από το να γράφω και να φιλοσοφώ όπως ο Κομφούκιος, αυτό είναι το πάθος μου και αυτό είναι που αγαπώ. Ε και; Η πραγματικότητα άλλα ορίζει και απαιτεί.