@GaussΕυχαριστώ πολύ για την τόσο αναλυτική και ενδιαφέρουσα παρατήρηση. Δεν είχα καμία διάθεση με το σχόλιό μου να ανοίξω ιδεολογικές αντιμαχίες και λυπάμαι εάν έδωσα αυτήν την εντύπωση. Όπως επίσης, λυπάμαι εάν με κάποιον όρο που χρησιμοποίησα αυτομάτως με κατατάσσετε σε ορισμένη κομματική ή κρατική «κλίκα». Συμφωνώ με όλα όσα αναγράφετε, με μερικές μόνο επισημάνσεις:1. Ο όρος «νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός» δεν ενέχει μόνο ιδεολογική ή πολιτική θέση (ανεξάρτητα από το πως έχει οικειοποιηθεί από κόμματα ή παρατάξεις και ειδικά στο Ελληνικό γίγνεσθαι). Και προσωπικά, χρησιμοποιώντας αυτόν τον όρο αναφέρομαι συγκεκριμένα στην οικονομική τάξη πραγμάτων που διακατέχει τα τωρινά πεπραγμένα. Πώς θα ονομάζατε το σύστημα (ως ιστορική και οικονομική συγκυρία) που βιώνουμε σήμερα εάν όχι καπιταλισμός στην πιο νεοφιλελεύθερη μορφή του; Δεν προσδιορίζω στον όρο καμία αρνητική χροιά. Μιλάω για να περιγράψω μια πραγματικότητα στην οποία τα κόμματα είναι ανίσχυρα ακριβώς γιατί τον καθοριστικό λόγο τον έχουν οι αγορές, οι ελίτ του χρήματος και οι πιστωτικοί ενδιάμεσοι, γιατί η οικονομική κυριαρχία εστιάζει στο χρηματοπιστωτικό πλέον τομέα και αναπόφευκτα όπως και ο ίδιος Keynes γράφει (ο πατέρας της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας) όλα αυτά επιφέρουν διόγκωση της οικονομικής αστάθειας. Μιλάμε ξεκάθαρα για ένα σύστημα το οποίο βασίζεται ως επί τω πλείστων στην αύξηση της σχέσης χρέους-εισοδήματος και χρέους-μετοχής. Αυτά όσον αφορά τα γενικά πλαίσια. Σε ατομικό επίπεδο όλα αυτά μεταφράζονται ακριβώς με ανεργία, με ανταγωνιστικότητα, με το να σπουδάζουμε αιωνίως για να αυξήσουμε την αξία μας ως προς την αγορά εργασίας, με ασταθή και επισφαλή εργασία, με το να γινόμαστε οικονομική μετανάστες, με την εξαφάνιση της μεσαίας τάξης.2. Και εδώ έρχομαι στο δεύτερο σημείο. Ναι, σίγουρα στην Ελλάδα ισχύουν όλα όσα αναφέρετε. Και στο εξωτερικό όμως δεν είναι καλύτερα τα πράγματα απ’ ότι ήταν στο παρελθόν. Στη Βρετανία το 80% των φοιτητών αποφοιτούν έχοντας για τα επόμενα χρόνια της ζωής τους να ξεπληρώσουν δάνεια. Ξεκινούν δηλαδή την ενήλικη ζωή όντας ήδη μέρος της χρηματοπιστωτικής σχέσης που επιβάλλει το χρέος. Έπειτα, μην ξεχνάμε την Ισπανία, την Ιταλία, την Πορτογαλία και γενικά τον «ευρωπαϊκό νότο». Μιλάμε για μια γενική κατάσταση κρίσης, όπου η κρίση έρχεται να γίνει από μόνη της μια μορφή ρητορικής (ας σκεφτούμε και ας αναρωτηθούμε επίσης, το πως και γιατί αυτή η κατάσταση έχει δώσει βήμα στο να εκλεγούν από τις ΗΠΑ και την Βραζιλία, μέχρι την Ουγγαρία και την Αυστρία ακροδεξιές κυβερνήσεις, ας αναρωτηθούμε επίσης γιατί εάν η Ευρώπη απολαμβάνει οικονομική ανάπτυξη έχουμε στα ξαφνικά ένα Brexit). 3. Εάν μιλήσουμε συγκεκριμένα για την Ελλάδα, ναι, εδώ μιλάμε για ειδική περίπτωση ακριβώς γιατί υπάρχουν οι νοοτροπίες και οι συμπεριφορές που αναφέρατε που δεν αλλάζουν γιατί πολύ απλά είναι ριζωμένες στη κουλτούρα εδώ και αιώνες πριν - από την πρώτη στιγμή κιόλας της σύστασης του Ελληνικού κράτος. Συμφωνώ απόλυτα σε όλα. Και είμαι από αυτούς που υποστηρίζουν ότι η οικονομική κρίση ήρθε ακριβώς να αναδείξει όλα τα προβληματικά στοιχεία που κυβερνούν.ΥΓ. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι μια μικρή μου παρατήρηση θα άνοιγε όλη αυτήν την συζήτηση, αλλά δεν κρύβω ότι το απολαμβάνω. :)
