Η κοπέλα σου τότε στο Μοναστηράκι με τον γοητευτικό μαυρούλη με το βραχιόλι αρχικά κολακεύτηκε και χαζογέλασε με την κιτς ευωχία που επιφυλάσσει η προστατευμένη ζωή προς τους λιγότερο προνομιούχους. "Τι χαριτωμένος μαυρούλης που βιοπορίζεται στην ηλιόλουστη πατρίδα μας πουλώντας βραχιόλια!" κι άλλο κουλέρ λοκάλ από τα πανέρια της αλληλεγγύης.Είχε κι εσενα δίπλα, το'παιζε παλικάρι της φακής.Όταν όμως της πέρασε το βραχιόλι στο χέρι, η κοπέλα σου ψιλοφοβήθηκε. Της πέρασαν χίλιες σκέψεις απο το μυαλό που δεν συις εξομολογήθηκε ποτέ, επειδή ακριβώς η αλληλεγγύη της ήταν από τα πανέρια, κι επειδή το θάρρος της ήταν δανεικό βασισμένο σε ξ´υλινα ποδάρια. Κι όσο εσυ καιυστερούσες να την βγάλεις από την αμηχανία στην οποία είχε βρεθει, τόσο πέθαινε μέσα της η έλξη της για σένα. Γιατί η ίδια ένιωθε ανήμπορη, γιατί ο φαλλοκρατικος τρόπος διαπαιδαγώγιησης μας κάνει δυστυχώς άβουλες. Παίρνει πολλά χρονια να αποβληθεί. Η νίκη σου επί του μικροπωλητή ήταν ήττα στο δικό της το μυαλό. Γιατί ανταγωνιζόσουν το άλλο αρσενικό για να αποδείξεις κάτι, αντί να την προστατέψεις.Έτσι σκέπτονται και νιώθουν οι γυναίκες φίλε μου. Κι όχι αλλιώς.