Έχω παρατηρήσει ότι σε εξομολόγησεις του τύπου "Αισθάνομαι μονη/οι, κανείς δεν με καταλαβαίνει, με περιθωριοποιουν, έχω βαρεθεί, δεν έχω ορεξη" κλπ, οι αναγνώστες και οι αναγνώστριες ταυτίζονται πολύ! Είναι εμφανές ότι υπάρχει πολλή μοναξιά στον κόσμο και πολλοί αντιμετωπίζουν μεγάλες δυσκολίες στο να κοινωνικοποιηθουν και να ταιριάξουν σταθερά ερωτικά, φιλικά, συναδελφικα με συνανθρώπους τους.. Πιστεύω ότι έχουμε μεγαλώσει με υψηλό το αίσθημα του εγωισμού και της προσδοκίας γιατί με τις διάφορες τεχνολογικές μεταβολές και εξελίξεις, η εύκολη πρόσβαση στην άμεση επικοινωνία με τους αλλους, μας γλίτωσε ποσοτικά από τον χρόνο που θα αφιερωναμε για να χτίσουμε μια σχέση, αλλά μας στέρησε και την ποιότητα των σχέσεων που καταστρεφονται όσο εύκολα δημιουργούνται.. Οι άνθρωποι γύρω μας αντιμετωπίζονται και αντιμετωπίζουν τους συνανθρώπους τους πλέον ως αναλωσιμους, γιατί γνωρίζουν ότι αν για τον Α ή β λόγο δεν ταιριάξουν με αυτούς (αν ο άλλος δεν καλύπτει τις προσδοκίες που διαμορφωσαμε γι αυτόν) θα έχουν την ευκαιρία μέσω των κοινωνικών μέσων δικτύωσης, μέσα από ένα add κι ένα μήνυμα, να επιχειρήσουν μια νέα φιλία, έναν νέο έρωτα κλπ..Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το επιχείρημα αυτό θα είναι επιτυχές! Οι παλιοί λέγανε πως ο, τι χάλαγε το έφτιαχναν, δεν έπαιρναν καινούριο. Αλλά οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι αντικείμενα..Οι ψυχές των ανθρώπων πονάνε, πληγωνονται κι αν στον κάθε ένα από εμάς δεν αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία, σίγουρα πιστεύω ότι μας αξιζει τουλάχιστον μια πρώτη!