Η πιο καλή μέθοδος είναι η αποτροπή.Ο κάθε κλέφτης «ζυγίζει» το θύμα του πριν το πλησιάσει.Δεν χρειάζεται καν να είσαι δυνατός. Απλά να φαίνεσαι δυνατότερος από κάποιο άλλο υποψήφιο θύμα του. Και πως το καταφέρεις αυτό; Λέγεται στάση του σώματος. Πολύ Παλιότερα είχα ένα πρόβλημα. Οι άνθρωποι πέφταν επάνω μου στα (στενά ομολογώ) πεζοδρόμια της Αθήνας, λες και ήμουν αόρατος.Για την ακρίβεια δεν πέφτανε απλά, αλλά περίμεναν πάντα εγώ να μεριάζω.Αν ήταν δε και τίποτα «όμορφες» γυναίκες δηλαδή καραβαμμένες του κερατα και μοδάτες ακόμα χειρότερα, εκεί γινόταν πανηγύρι. (Όσο πιο βαμμένες είναι τόσο νομίζουν ότι το πεζοδρόμιο, αλλά και ο δρόμος τους ανήκει - νόμος!) Μέχρι και απο το πεζοδρόμιο κατέβαινα για να περάσει η κάθε αγέρωχη «κυρία» μην πάει και μεριάσει και αυτή λίγο παραδίπλα και της σκιστεί το καλσόν.Ώσπου μια μέρα, δεν άντεξα λέω φτάνει ως εδώ, την άλλη φορά δεν μεριάζω. Μετά από λίγες μέρες έτυχε με ένα ζευγάρι να διασταυρωθούν οι δρόμοι μας. Ο άντρας κύριος στην άκρη, αλλά η Κυρία περπατούσε κουνιστή και λυγιστή, πιάνοντας όλο το πεζοδρόμιο.Μαζεύτηκα στην άκρη όσο μπορούσα αλλά λέω κάτω δεν κατεβαίνω. Τελικά ούτε αυτή μέριασε ούτε εγώ κατέβηκα. Στο τέλος χτυπήσαμε ωμο με ώμο, αυτή ξαφνιάστηκε, γύρισε απότομα με αγριοκοίταζε, την αγριοκοίταξα το ίδιο και εγώ, ο άντρας δεν μίλησε, τέλος ιστορίας.Κατάλαβα πάντως ότι αυτό δεν είναι λύση. Διάβασα κάποια πράγματα για την στάση του σώματος (να περπατάς βασικά με ψιλά το κεφάλι, μέσα η κοιλιά - κάτι σαν το στρατό σε εάν θυμάσαι.) και βγήκα στο δρόμο. Αισθανόμουν γελοίος αλλά με τα πρώτα δύο άτομα που συναντήθηκαν οι δρόμοι μας και τα δύο μέριασαν. Το ένα δε κατέβηκε και απο το πεζοδρόμιο πέντε μέτρα πιο πριν!Από τότε περπατάω κανονικά αλλά άμα δω κανένα «στραβόξυλο» που νομίζει ο διμόσιος χόρος είναι όλος δικός του ε, ξέρεις, ψιλά το κεφάλι με βήμα αργό και σώζετε η κατάσταση! Και πιάνει πάντα και όχι μόνο στο περπάτημα!Δοκίμασε το εαν δείς κανέναν περίεργο να σε πλησιάζει και θα με θυμηθείς. Και άσε τα μαχαίρια και τα καράτε στο δρόμο.
