Η λύση είναι απλή. Τους ξεγράφεις μέσα σου, στην συνέχεια κάνεις την επανάσταση σου. Τίποτα τρομερό όπως φαντάζει. Όλοι σε αυτή την την ηλικία κάνουν. Κάποιοι και πολύ αργότερα. Κάποιοι ποτέ.Πες για μια περίοδο ότι είσαι ορφανός. Γίνε οικονομικά ανεξάρτητος έστω και με τρεις και εξήντα.Θα στερηθείς πράγματα, δεδομένο. Αλλά θα έχεις ψυχική ηρεμία. Στην αρχή θα θυμώσουν «ειναι περίεργος θα λένε κλπ» Μετά όταν αυτοί θα θέλουν να ξαναέχουν επαφές - γιατί θα θέλουν σίγουρα και μακάρι να μην ήθελαν, τους λές θέλω να μιλήσουμε για το μέλλον μου.Τους ρωτάς πως μπορούν να σε βοηθηθούν επαγγελματικά (με γνωριμίες ή με χρήματα) Τους ρωτάς εάν μπορούν να σου διασφαλίσουν κάποιο ακίνητο, έστω γονική παροχή ώστε να μην σου τρώει τα λεφτά στο ενοίκιο και να κάνεις δική σου οικογένεια ξέροντας μελλοντικά ότι πατάς κάπου.Αν σου πουν όχι γλίτωσες.Μια και καλή. Αν σου πουν ναι τους φορτώνεσαι για μιά ζωή «αναγνωρίζοντας» ότι στα τυπικά τουλάχιστον ήταν εντάξει. Και ανέχεσαι όσο μπορείς τα υπόλοιπα...