Έκανα διάφορες σκέψεις διαβάζοντας την εξομολόγησή σου. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή είχα μια γειτόνισσα που όλοι την αποκαλούσαν “Τουρκάλα”. Μεγαλώνοντας έμαθα ότι η γυναίκα ήταν Ελληνίδα που είχε γεννηθεί στην Κωνσταντινούπολη. Τα χρόνια πέρασαν και γνώρισα τον άντρα μου. Είχε κι αυτός γεννηθεί εκεί και μετά το μπούλινγκ που είχε υποστεί στο σχολείο, έλεγε ότι ήταν από την Κρήτη. Το αστείο είναι ότι στην Τουρκία αντιμετώπιζαν τους γονείς του ως Έλληνες και τους απέρριπταν. Σκεφτόμουν επίσης ότι όλοι λίγο ή πολύ έχουμε υποστεί ανάλογο εκφοβισμό ή ρατσισμό αν λίγο διαφέραμε από την επιβεβλημένη ομοιογένεια. “Ο χοντρός, ο Αλβανός, ο γκαβούλιακας, ο κουτσός”. Δες γύρω σου. Κάποιοι έκαναν κόμμα με βάση το διαχωρισμό των ανθρώπων σε ανώτερους και κατώτερους. Μην αισθάνεσαι άσχημα για την καταγωγή σου. Είσαι αυτή που είσαι! Η μητέρα σου επίσης. Όποιος θέλει ας το σεβαστεί και ας το καταλάβει. Ακόμα κι αν είναι ο άντρας που αγαπάς, οφείλεις να κάνεις μια ειλικρινή συζήτηση μαζί του για τους λόγους που έχει κρύψει στους γονείς του την καταγωγή της μητέρας σου.