Χμμμ, δεν το λέω για μένα, αλλά πολύ πιο γενικά γιατί έχει μια συνέπεια γενικά και όχι ειδικά. Εξάλλου η παιδική μου ηλικία πάει, οπότε δεν μοιρολατρώ πάνω της, αναγνωρίζω την αξία της και αναγνωρίζω την αξία του να μεγαλώσεις ισορροπημένα όπως ο άρρωστος εκτιμά και αναλογίζεται την αξία της υγείας όταν δεν την έχει, δεν χρειάζεται να οικτίρει την έλλειψη της δικιάς του και να κατανοεί την πρόληψη... Πριν λίγο καιρό ένα παιδί κατηγορούσε τον εαυτό του ότι δεν αξίζει αγάπη επειδή μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο.Απλά δεν του αξίζει αυτή η αίσθηση και πόσο μάλλον ο αγώνας που θα πρέπει να δώσει για να το ξεπεράσει και αν. Αν θα είναι θύμα των αναγκών ή φόβων; Γυρνώντας πάλι στο θέμα, είναι έξοχο το κλείσιμό σου και δεν θα το πιστέψεις αλλά... συμφωνώ! :Ρ Ω ναι, είμαστε υπεύθυνοι για την δική μας στάση και πράξεις. :)