Βλέποντας το πρωτο σου λινκ για το σύνδρομο της Στοκχόλμης (που εχει να κανει με την ψυχολογια του θυματος) καταλαβαίνω (σαφως) οτι αναφέρεσαι στην ψυχολογια του θύματος κ οχι σ αυτη του θυτη. Οποτε δε μπήκα στα λινκς διότι αντιλήφθηκα για ποιο πραγμα μιλας μιας γνωριζω για το σύνδρομο. Τα αλλα δυο δεν τα πρόσεξα καν να πω την αλήθεια. Το παραδειγμα σου το βρηκα ατυχές διοτι οπως είπα κ πριν ο Massimo δεν υπονοησε οτι δε βρεθηκε καποιος να πεις στα θυματα φυγε. Ξερει οτι εχει βρεθει, ξερει οτι το ξερουν, ξερει οτο δεν ειναι απλο. Απλα ο ανθρωπος βίωσε κατι, τον στεναχωρησε, εξέπληξε πες το οπως θες κ εκφράστηκε. Δεν ειναι αναγκη να ξέρεις για τσ σύνδρομα κ τα συμπλέγματα κτλ για να πεις κατι που στην τελικη ειναι σωστο. Πολυ αναλυση που δεν χρειάζεται. Δλδ αν μαθει τι ειναι το σύνδρομο της Στοκχόλμης θα αλλάξει γνωμη η θα αλλαξει το σωστο? Οχι. Απλα θα καταλαβει το γιατι? Το αποτελεσμα δεν αλλαζει ομως. Εχει δικιο. Και πίστεψε με, δε μιλαω εκ τους ασφαλούς.