Φαίνεται να έχεις τραύμα από τον χωρισμό των γονιών σου και έχεις μείνει στην ηλικία που αυτό συνέβη. Δηλαδή σκεφτεσαι σαν παιδί οτι εσύ φταις, οτι τους είσαι βάρος κτλ. Τα παιδιά πιστεύουν (κάπως εγωιστικά) οτι είναι το κέντρο του κόσμου, όλα περιστρέφονται γύρω από αυτά. Λοιπόν δεν έχει σχέση το γεγονός ότι οι γονείς σου πήραν μια απόφαση, επηρεάζει κι εσένα μεν δεν προκύπτει από σένα δε. Εννοώ είναι κάτι μεταξύ του ζευγαριού και της κοινής ζωής που κάποτε ήθελαν, αλλά δεν τους έκατσε για χψ λογους. Μπορείς να το κατανοήσεις αυτό και να πάψεις να κλαις; Καταλαβαίνω οτι θες να τραβήξεις την προσοχή και επιτέλους κάποιος να φροντίσει κι εσένα, όμως το να κάνεις κακό στον εαυτό σου είναι χαμένος χρόνος. Σου δόθηκε μια ζωή, οκ άσχημες συνθήκες, μπορείς όμως να τη ζήσεις όπως θέλεις εσύ από ένα σημείο και μετά. Σου στερούν κάτι, αλλά ταυτόχρονα έχεις τη δυνατότητα να παλέψεις μόνη σου και να αποδείξεις πράγματα στον εαυτό σου. Δεν γίνεται να επιτρέπεις μία μόνη φάση (ο χωρισμός δύο ατόμων) να καθορίζει όλη σου την ύπαρξη.Αν όλο αυτό σου φαίνεται δυσβάσταχτο και δεν έχεις κίνητρο να βρεις την άκρη σου, οπωσδήποτε απευθύνσου σε ειδικό μπας και ξεμπλοκάρεις.