Διάβασα πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις επί του θέματος, αλλά η έλξη δεν πάει κατά παραγγελία. Επίσης, θέλουμε άτομα που να ταιριάζουν στις δικές μας ανάγκες και στα πατήματα κι όχι απαραίτητα στους καλύτερους, αλλά στους καλύτερους για μας. Ποιοι είναι αυτοί; Αυτοί που μπορούμε να συνεννοηθούμε χωρίς να νιώθουμε αστοιχείωτοι ή ότι ο άλλος είναι κατώτερος. Αυτοί που ταιριάζουμε στον τρόπο διασκέδασης (μπορεί ο άλλος να έχει ποιοτικότερα πατήματα αλλά να μην βρίσκουμε πουθενά κοινό σημείο). Γενικότερα, άτομα που δεν νιώθουμε άβολα με αυτό που είμαστε. Θέλουμε όμοιους μας στην πραγματικότητα, δεν αρκεί ο θαυμασμός όταν καταλήγουμε να είμαστε κοινό του άλλου. :)Αυτά τα λέω για την φαινομενικότητα του πράγματος. Οπότε το καλύτερο είναι πάντα ως προς ποιον. Το ιδανικό του καθενός δεν χρειάζεται να συμπίπτει με αυτό που θα έπρεπε σύμφωνα με την εκάστοτε κοινωνία να είναι το καλύτερο. Εκεί ξεκινάνε τα λάθη. Δεν έχει να κάνει με το πόσο δυσκολεύει ή διευκολύνει ο άλλος, αλλά πόσο ενδιαφέρει. Αφού λοιπόν, ξεκαθαρίστηκε αυτή η λάθος αντίληψη μιας κατάστασης ενός εξωτερικού παρατηρητή πάμε στο επόμενο θέμα. Όταν υπάρχει η έλξη, υπάρχουν στοιχεία που θα μπορούσαν να κάνουν δύο ανθρώπους να είναι μαζί και κάποιος επιλέγει κάτι κατώτερο, κάτι πιο διαχειρίσιμο, κάτι που ίσως αν το χάσει θα του στοιχίσει λιγότερο. Είναι ζήτημα ανασφαλειών και ανωριμότητας. Τίποτ' άλλο. Αυτά περί δυσκολίας/ευκολίας είναι χαζομάρες. ¨Εναν άνθρωπο τον διεκδικείς μόνιμα σε μια σχέση, δεν κρατιέται η ουσία μιας σχέσης με μια αρχική «κατάκτηση», το να είναι κάποιος εύκολα προσεγγίσιμος δεν σημαίνει ότι η παράδοση είναι μόνιμη και εύκολη. Αυτό είναι το πρόβλημα μερικών, θέλουν τις επίκτητες δυσκολίες για να χάνεται η ουσία. Όπως είπε η Λιλίκα, χαμηλή αυτοεκτίμηση είναι ο πυρήνας του προβλήματος. Τώρα, γιατί κοπέλες με τόσα θετικά στοιχεία χαλιούνται με άτομα που είναι εμφανώς ανώριμα ή ανασφαλή; Δεν θέλουν κι αυτές έναν όμοιό τους; Άρα τι κάνουν με τέτοιους τύπους που γουστάρουν χειριστικές καταστάσεις;