Ενος λεπτου σιγη για ολους εμας που ημασταν στο σχολειο ρομποτακια χωρις συνειδηση, που ημασταν ταπεινοι και χαμηλων τονων και απλως προσπαθουσαμε για το καλυτερο,που διαλεξαμε δυσκολες σχολες γιατι πιστεψαμε πως θα εχουμε επαγγελματικο μελλον καλυτερο απο των γονιων μας και δε θα πεινασουμε οπως εκεινοι, που τελικα καταλαβαμε οτι ο χωρος στον οποιο ειμαστε δεν μας γεμιζει, μας κανει να νιωθουμε δυσφορια, μας πληγωνει, δεν μας δημιουργει κανενα κινητρο, δεν μας εξιταρει τελικα, μας κανει να νιωθουμε αχρηστοι και αποτυχημενοι, ενω ειχαμε συνηθισει να νιωθουμε αυτοεκπληρωση με ολα οσα ειμαστε. Ολοι οι απεξω κρινουν και επικρινουν, μονο οποιος ειναι στην ιδια θεση με εμας μπορει να καταλαβει.