Eιμαι σιγουρη πως αν εβλεπες την μητέρα σου να ξαναγίνεται ενεργη στην ζωη της θα έπαιρνες μεγάλη δυναμη και κουραγιο. Θα συμφωνήσω με τους παραπάνω, ειναι αποκλειστικά δικη της ευθυνη που έχει αφησει τον εαυτό της, δεν φταις καθολου εσυ, γιατι ετσι οπως σου λεει σε κανει να αισθάνεσαι και ενοχες απο πανω.Ολοι εχουμε τα πανω μας και τα κατω μας, και ο καθένας χρειαζεται διαφορετικο χρονο για να ξεπερνα τις δυσκολίες. Δεν εισαι αχρηστος, ποτε δεν ησουν, το να δουλευεις με τον εαυτο σου δειχνει ποσο θέλεις να εξελιχθεις σαν ανθρωπος. Οι δικοί σου πρέπει να σε καμαρωνουν λεω εγω.Αυτο το αισθημα της στασιμοτητας οταν οι γυρω σου προχωρουν , μου είναι πολυ γνωριμο και ξερω και άλλους που το εχουν βιωσει, οντως είναι κατι που μπορει να σε ρίξει πολυ . Εσυ να κοιταξεις τι θες απο δω και περα, η συγκριση με τους αλλους μπορει να σε αποπροσανατολίσει στο τελος.Και μν στενοχωριεσαι, με επιμονη και με προγραμμα θα τελειωσεις την σχολη, ας ειναι και στα 9 χρονια και παραπάνω, αν ειναι να μαθεις κατι ,να το καλλιεργησεις σωστα στο μυαλό σου, αξιζει ο παραπάνω χρονος.