Κορίτσι μου, σε νιώθω. Ο πατέρας μου πάντα μου λέει "σε κάθε στιγμή ευτυχίας στη ζωή, αντιστοιχούν 100 στιγμές δυστυχίας". Και βαδίζουμε με μαθηματική ακρίβεια σε παραπάνω δυσκολίες όσο περνούν τα χρόνια, λόγω απώλειας αγαπημένων προσώπων, σταδιακού γήρατος και απογοήτευσης όσο βλέπουμε ότι τα όνειρα που είχαμε μικροί, απομακρύνονται από εμάς. C' est la vie. Το θέμα είναι τι κάνουμε με αυτήν την πληροφορία; Σκεφτόμαστε συνέχεια τις δυσκολίες και απορούμε με το σκοπό μας πάνω στη Γη; Αν το κάνουμε αυτό, απλά θα τρελαθούμε... Η δική μου απάντηση είναι η εξής: ΟΚ, ξέρω ότι έτσι είναι η ρουφιάνα η ζωή, ξέρω ότι θα φάω 100 χιλιάδες απογοητεύσεις και θα γεράσω πιο πολύ και θα ζοριστώ. Επειδή ποτέ δεν θα μάθω το "γιατί" (γιατί συμβαίνουν όλα αυτά, γιατί είμαι εδώ), ας το διασκεδάσω τουλάχιστον στο μεταξύ. Τι άλλο να κάνω, αφού απαντήσεις δεν θα πάρω; Ας πάρω ότι μου φέρνει η ζωή χαλαρά, ας διασκεδάσω με απλά πράγματα (μια βόλτα, μια οικονομική συνδρομη σε γυμναστήριο, ένα ωραίο βιβλίο). Κάθε μέρα από κάτι.Βαθιές ανάσες και χαμόγελο- εμπρός στον καθρέφτη και απέναντι σε όσους συναναστρεφόμαστε καθημερινά. Και στο τέλος το πιστεύεις κιολας και η ζωή γίνεται πολύ πιο όμορφη.