Κατα την ταπεινή μου γνωμη, δινεις μεγαλη βαρυτητα στα λογια ενος 5χρονου. Απο αυτο (και το ολο κειμενο) συμπεραινω οτι ολη σου η ζωη τα τελευταια 5 χρονια περιστρεφοταν γυρω από το γιο σου, για αυτο και σε πληγωσε τοσο που δεν πηρες την αναγνωριση που πιστευεις οτι σου αξιζει. Αυτο κατ'εμε ειναι πολυ λαθος τροπος σκεψης.Τα παιδια ποτε δεν θα εκτιμησουν το γονιο που ηταν "σκλαβος" τους, που παρατησε τα παντα για να τος κανει ολα τα χατηρια, και που στο τελος αναζητα την αιωνια ευγνωμοσυνη τους για κατι που τα ιδια δεν ζητησαν ποτε. Το παιδι σου ισως να σε εκτιμουσε περισσοτερο αν δεν του εκανες ολα τα χατηρια, αν ειχες μια δικη σου ξεχωριστη ζωη, και αν δεν του εριχνες εμμεσα τις ευθυνες για τη δικη σου επαγγελματικη "αποτυχια".Οι αντρες σ'αυτο τα καταφερνουν καλυτερα (οκ, εχουν ετσι γαλουχηθει), μην τον μισεις για αυτο, μαθε απο αυτον. Αυτο δε σημαινει σε καμια περιπτωση οτι ο γιος σου δε σε αγαπα! Αλλά ισως ήρθε η ωρα να κοιταξεις λιγο και τις δικες σου αναγκες. Αλλιως φοβαμαι οτι αυτο που νιωθεις τωρα θα χειροτερεψει με τα χρονια.