Τα έχεις κομματάκι μπερδεμένα μέσα στο μυαλό σου. Στο χέρι σου είναι να τα ξεμπερδέψεις.Σχεδόν πάντα οι μαμάδες είναι οι κακοί της υπόθεσης, καθώς εκ των πραγμάτων, των τρεχουσών κοινωνικών περιστάσεων δηλαδή, περνούν περισσότερο χρόνο με τα παιδιά απ' ότι οι μπαμπάδες. Στην προσπάθεια να δώσουν βάσεις στο παιδί ώστε να διαμορφώσουν τον χαρακτήρα τους και στριφνές θα γίνουν και θα το μαλώσουν και θα είναι αυστηρές μαζί του. Αρκεί ένα "έλα στο μπαμπά πουλάκι μου, άσε τη μαμά, δεν ξέρει" (άνετα στη θέση "μπαμπάς" βάλε "γιαγιά/παππού/κ.ο.κ.) για να μπει στη black list η αυστηρή μαμά. Το θέμα σου δεν είναι με την προτίμηση του παιδιού. Το θέμα σου κατ' αρχήν, είναι με την εικόνα που έχεις πλάσει εσύ μέσα στο μυαλό σου για την οικογένειά σας και ακολουθεί η στάση του συζύγου σου, ως πατέρας όχι απέναντι στο παιδί, αλλά ως συνεργάτη σου. Αυτά πρέπει να διερευνήσεις.Δεν είστε αντίπαλοι. Για όνομα του Θεού, δεν συναγωνίζεστε καν για την προτίμηση του παιδιού. Τα παιδιά, σαφώς και προτιμούν, αυτούς που τους σιγοντάρουν και τους κάνουν τα χατίρια. Θα μπορούσε να πει κάλλιστα ότι, αγαπάει περισσότερο τον θείο Σωσίπατρο, γιατί κάθε φορά που έρχεται (δυο φορές το μήνα δηλαδή, από μια ώρα επίσκεψη) του φέρνει παιχνίδια και παίζει μαζί του. Εκτίμηση και αναγνώριση, μην περιμένεις από το 5χρονο. Από εσένα όμως προς εσένα, ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ.Έχω δώσει πολλάκις την ίδια συμβουλή, πάμε άλλη μία λοιπόν:Μην εξαρτάς την αυτοεπιβεβαίωσή σου και την ύπαρξή σου από την αποδοχή (ή μη) των Άλλων, όποιων και αν είναι αυτών. Δεν αυτοπραγματώνεσαι μέσα από τον ρόλο σου ως μητέρα και συζύγου μόνο. Αυτές είναι δυο από τις πλείστες ιδιότητές σου.
