μου θύμισες την δική μου ιστορία , 24 χρόνια πριν. Κατάγομαι απο επαρχία όπου και διατηρούσαμε μια πολύ κερδοφόρα επιχείρηση , αυτό που λέμε λεφτά με ουρά. Έξι μήνες αφού μετακόμισα στην Αθήνα να σπουδάσω αρρωσταίνει ο πατέρας μου και ύστερα από αλλους έξι μήνες πεθαίνει. Όλοι μα όλοι τότε μου έλεγαν τιο να την κάνει ςτην Αθήνα και τις σπουδές, γύρισε πίσω να αναλάβεις το μαγαζί , μιας και δούλευα εκεί από πολύ μικρή , σε αντίθεση μετην αδελφό μου που ήξερε μόνο που ήταν το ταμείο. Η μάνα μου ούτε λόγος να σηκώσει δαχτυλάκι και να δουλέψει , ο αδελφός μου μου είπε αν θες να το κάνεις , κάντο , αλλά να ξέρεις πως μου ανήκει η μισή επιχείρηση. Δέχτηκα πολλές πιέσεις από τους συγγενείς μας , το σκέφθηκα πολύ και προβληματίστηκα ακόμη περισσότερο. Αποφάσισα να συνεχίσω τις σπουδές μου και επέστρεψα στην Αθήνα , γιατί ήξερα πως θα δουλεύω εγώ για όλους, και πως θα με έκαναν να αισθάνομαι και υποχρεωένη απεναντί τους μαις και θα διαχειριζόμουν περιουσία της οικογένειας.Αν έβλεπα, αισθανόμουν πως ο αδελφός και η μάνα μου , που τότε ήταν στα 45 της , είχαν την πρόθεση να δουλέψουμε όλοι μαζί έχοντας κοινό στόχο , είμαι σίγουρη πως θα σκεφτόμουν εντελώ ς διαφορετικά;.Η γνώμη μου είναι να συνεχίσεις την ζωή σου όπςω είχες προγραμματίσει και ακόμη θες . Δεν έχεις υποχρέωση σε ΚΑΝΕΝΑΝ άλλον εκτός από εσένα , οι δικοί σου είναι ξεκάθαροι για το τι θέλουν και μπορούν και αυτό που θέλουν είναι να περνάνε καλά ( με τον τρόπο που εκείνοι το αντιλαμβάνονται ) και δεν δίνουν δεκάρα ούτε για την οικογενειακή επιχείρηση ούτε για το τι θες ή τι αντέχεις εσύ. Δυστυχώς , σχεδόν πάντα, αυτός που την πατάει είναι και ο πιο υπεύθυνος , μην αφήσεις τον ευατό σου και τα σχέδια σου για την ζωή στην άκρη για ανθρώπους και καταστάσεις που δεν το αξίζουν , Μπορεί να ακούγομαι σκληρή , καταλαβαίνω πως ειναι οικογενεια σου και τους αγαπάς , αλλά αυτός που προέχει ειναι εσύ. και το μέλλον σου.