Ως γονιός ακριβώς μιλώ και στην πράξη εφαρμόζω αυτά που λέω. Σαφώς κι υπάρχουν ρόλοι κι όρια, όμως όλος ο γονικός στο θέμα συνήθως εξαντλείται στο "πώς γίνεται" με στείρα και ξύλινη ορολογία (που οι έφηβοι ήδη τα ξέρουν όλα) και στο πανικοβεβλημένο "πρόσεχε" (που οι έφηβοι αντιμετωπίζουν με την ίδια προσοχή που αντιμετωπίζουν τα ρίσκα του τσιγάρου και του αλκοόλ, ίσως και της οδηγικής συμπεριφοράς, δηλαδή με παντελή απαξίωση, τύπου "έλα ρε μάνα!")Αυτό που οι έρευνες δείχνουν είναι ότι οι έφηβοι και νέοι δεν έχουν καθόλου την αίσθηση της κοινώς καθομιλουμένης ευχαρίστησης του μοιράσματος της ηδονής με ένα άτομο της επιλογής τους. Δεν εννοώ μόνο την εκτόνωση των ορμονών αλλα την αισθησιακότητα σώματος-πνεύματος (γιατί αυτά τα δύο δεν είναι ξεχωριστά) που διδάσκονται τα παιδιά με τρόπους έμμεσους, όπως το (αθώο) χάδι, η αγκαλιά, η μυρωδιά, το άγγιγμα του σώματός τους (όταν μπουκάρει η μάνα στο εφηβικό δωμάτιο για να φωνάξει "έτοιμες οι μπριζόλες!" κάνει ανυπολόγιστη ζημιά στον ερωτισμό του παιδιού της), η μη ντροπή ή πονήρευμα για την γυμνότητα ως μια κατάσταση φυσική, με όρια βεβαίως, η παρακολούθηση εικαστικής τέχνης με πιο "ώριμο" περιεχόμενο κλπ.Τα παιδιά δεν μαθαίνουν μόνο το σεξ ως πράξη "μπήκε ο σύρτης στο λούκι" αλλά και ως μέθεξη ψυχών. Και για τον λόγο αυτόν είνσι καλό να βλέπουν τους γονείς τους να φιλιούνται στο στόμα ή να ξέρουν ότι η πόρτα της κρεββατοκάμαρας κλείνει "επειδή τώρα η μαμά κι ο μπαμπάς θέλουν να κάνουν αγκαλίτσες που κάνουν οι ερωτευμένοι". Το σεξ δεν είνσι τεχνικό ιατρικό θέμα ή κομπρεσέρ μέσα-έξω. Είναι θέωση. Από την τσόντα θα το μάθουν; Αλίμονο...Έχουμε χρέος να δώσουμε έστω έναν προιδεασμό.