Ελπίζω να τοποθετηθεί σωστά το σχόλιο, θέλω να απαντήσω γενικά σε όλα τα παραπάνω που λέτε, Λεμόνι και Καραβάν.Κατ'αρχάς πολύ μου αρέσει ο διάλογος αυτός, σας ευχαριστώ που τον ξεκινήσατε!Καραβάν, hands down, ως ενεργός γονέας σίγουρα έχεις εμπειρία από πρώτο χέρι και φυσικά δεν υπάρχει κανένας που να έχει το δικαίωμα να κατακρίνει με οποιοδήποτε τρόπο το πώς μεγαλώνεις τα παιδιά σου ή να παρέμβει σε αυτό.Επίσης, πιστεύω ότι ισχυει γενικά η πολυφορεμένη έκφραση "δεν υπάρχει manual για τη δουλειά του γονιού και είναι υποκειμενική" (οκ, σε γενικές γραμμές, δε μιλάμε για τα αυτονόητα πρακτικά θέματα, όπως το να μεριμνάς για την ασφάλεια, τις βασικές σωματικές και υλικές ανάγκες των παιδιών σου). Οπότε ο καθένας πράττει με τον τρόπο που ταιριάζει στο mentality το δικό του και του έτερου γονέα και όπως θεωρεί ότι θα "αγγίξει" το παιδί του.Συμφωνώ απόλυτα ότι δυστυχώς οι νέες γενιές δεν έχουν ιδέα περί βασικότατων θεμάτων απόλαυσης και αισθησιασμού, ηδονής, προσφοράς, αλληλεπίδρασης και εκεί έγκειται το βασικό πρόβλημα του δίπτυχου "έλλειψη σεξ. διαπαιδαγώγησης/πορνό".Σίγουρα ο σκοπός δεν είναι να μάθουν στείρα "τεχνικά" πράγματα και με όρους λαχαναγοράς... Στο παράδειγμα μας, ίσως αυθαίρετα, προϋποθέτω ότι ο πατέρας θα μιλήσει ανθρώπινα και όχι σαν τελειωμένος μισογύνης. Επίσης, πάνω σε αυτό θα συνεισφέρει και η συζήτηση που θα κάνει η μητέρα.Η αναφορά εμπειριών σε γενικό πλαίσιο τύπου "θυμάμαι κι εγώ στην ηλικία σου..." σίγουρα βοηθάει στο χτίσιμο της εμπιστοσύνης.Προσωπικά μόνο θεωρώ ότι για πιο "εξειδικευμένες" λεπτομέρειες, βοηθάει η γνώση από έναν ειδικό απευθείας ή από πηγές και βιβλία που θα συστήσει. Αυτό θα δώσει και στον έφηβο το επιθυμητό "space" - θα πρέπει φυσικά να του δείξουν οι γονείς ότι είναι δίπλα του αν έχει ερωτήσεις.Φυσικά και υπάρχουν άπειρες αποχρώσεις από το συντηρητικό γονιό μέχρι τα τέρμα φιλαράκια. Ωστόσο, σε καθημερινά παραδείγματα γονέων από τότε που ήμουν η ίδια παιδί, έφηβη, έως και τώρα, διαπιστώνω μονίμως ότι οι γονείς χάνουν τη μπάλα και το ρόλο τους επειδή ξεφεύγουν συνέχεια προς το "τέρμα φιλαράκια", ή επειδή αδυνατούν να θέσουν τα όρια που τα ίδια τα παιδιά τους χρειάζοντα πλάι στην αγάπη και την ασφάλεια.