Φυσικά και το λένε επειδή είναι τιτανοτεράστιο ταμπού να πουν το αντίθετο! Αν νιώθεις συνεχώς έτσι και το παιδί σου μιξρό τσέκαρε μήπως έχεις επιλόχειο κατάθλιψη. Πέραν αυτού όμως μια ενδοσκόπηση, ειδικά για τις μάνες, είναι φυσικό να έρχεται με το παιδί.Φορτώνεσαι μια υπερτεράστια ευθύνη, την ευημερία κι ισορροπία ενός άλλου ατόμου πιυ εξαρτάται πλήρως από σένα , για μέχρι να πεθάνεις! Γιατί δεν σταματά η ευθύνη στα 18, αλλά το επχεις έννοια μέχρι να κλείσεις τα μάτια σου.Επίσης με την τεκνοποίηση χάνεις ένα μέρος του εαυτού σου, δεν εννοώ μόνο την ανεμελιά, αλλά κάτι βαθύτερο που μόνο άμα κάνει κάποιος παιδί το αντιλαμβάνεται. Γίνεσαι διαφορετικός. Συνήθως ωριμότερος, αν και αυτό είναι στον άνθρωπο, σε άλλους βγάζεο βαθιά κρυμμένες ανασφάλειες, κόμπλεξ, διαψεύσεις, απωθημένα.Τέλος ένα παιδί είναι άσκηση ταπείνωσης: το παιδί λειτουργεί ως ματαίωση του Εγώ σου. Δεν είναι υπό τον έλεγχό σου. Είναι μια αυτόνομη οροσωπικότητα με δικές της σκέψεις, δικές της ανάγκες, δικές της επιθυμίες, κι η προβολή των δικών σου προσδοκιών στο παιδί η συνταγή της καταστροφής. Αααααααχ λοιπόν....να μην πω ότι έχω πάνω από δεκαετία να κοιμηθώ, να πλυθώ, να κάνω την ανάγκη μου απερίσπαστη χωρίς φωνούλες "μαμαααααά" να κατακλύζουν την κάθε στιγμή μου. Πάμπολλες φορές σκέπτομαι "τι τα'θελα εγώ αυτά, πώς να φύγω μια νύχτα κρυφά για Βραζιλία;".Και κατόπιν με παίρνουν αγκαλιά και χωρίς να έχω τίποτα ζητήσει και τίποτα ελπίσει μου λένε με την γλυκύτερη χροιά του κόσμου "μανούλα σ'αγαπώ" και κάτι λιώνει μέσα μου και με πλημμυρίζει και λέω χαλάλι και στ' αναμένα κάρβουνα να περπατήσω...Χρόνια σας πολλά για αύριο! :)