Απλά το συζητάς μαζί του και προσπαθείς να τον πείσεις με λογικά επιχειρήματα να σου δείξει εμπιστοσύνη. Βέβαια το πιο πιθανό είναι να έχει εμπιστοσύνη σε εσένα αλλά όχι και στον έξω κόσμο,επομένως προσπαθεί να σε προστατεύσει αν και τείνει προς τα όρια της υπερπροστασιας . Στην ηλικία σου όταν ήθελα να κάνω κάτι και δεν με άφηναν ,η πρώτη κίνηση ήταν να τους πω το εξής : μπορείτε να μου θέσετε τουλάχιστον τρία λογικά επιχειρήματα και μετά ίσως σκεφτω να μην επιλέξω να το κάνω . Τις περισσότερες φορές δεν βρισκαν ,πέρα από τα κλισέ που λέει ο κάθε γονιός ,επομένως έκανα αυτό που ήθελα. Γενικότερα υποστηρίζω καλύτερα τα παιδιά να έρχονται κατά τα 16-17 σε πλήρη επαφή με τον έξω κόσμο ,γνωρίζοντας για τους κινδύνους, πάρα να φτάσουν στα 18-19 και να πέσουν από το ροζ συννεφάκι τους + ότι θα πέσουν με τα μούτρα στην <ενήλικη ζωή > λόγω αποθημενων. Μπορείς να του αναφέρεις πόσο σημαντικό είναι να για σένα να κοινωνικοποιηθείς και να μοιράζεσαι και να μην χάνεις στιγμές με τους φίλους σου,και ότι αν δεν σε αφήνει να πηγαίνεις σιγά σιγά θα απομονωθεις από την παρέα και δεν το θες αυτό . Επισης προσπάθησε να φαίνεσαι συνειδητοποιημένη...