Θέμα εφαρμοστικής ψυχολογίας είναι. Σκοντάφτει στο ότι οι περισσότερες γυναίκες είναι γαλουχημένες να μην ελέγχουν τις συναισθηματικές τους ανάγκες, ενώ οι άντρες το αντίθετο (φαλλοκρατική παραδοσιακή διαπαιδαγώγηση).Επίσης εκδηλώνουν μια κάπως υποτακτική αισθησιακότητα, περιμένοντας από τον άντρα τις πρωτοβουλίες, κι επομένως τον έλεγχο του σχετίζεσθαι.Όμως το παραπάνω προκαλεί την περιφρόνηςη τελικώς. Αυτό συμβαίνει επειδή στατιστικώς οι περισσότεροι άνθρωποι, ανεξαρτήτως φύλου, παρουσιάζουν συοιχεία μάλλον υποτακτικότητας παρά κυριαρχικότητας, κι εννοώ για τους σκοπούς της άσκησης στην γενικότερη δομή της προσωπικότγτάς τους, όχι στο κρεβάτι. Ο άντρας λοιπόν μπορεί να μοιάζει ότι τον βολεύει η καλόβολη κι υπάκουη κοπέλα, που του "δίνεται", και τα προσφέρει όλα, αλλά επειδή κι ίδιος δεν είναι κυριαρχικός (και στις εποχές και context που ζούμε όλοι δουλάκια έχουμε καταντήσει) καταντά αυτό να το περιφρονεί αντί να το εκτιμά όπως πιστεύουν λανθασμένα πολλοί και πολλές. Η περιφρόνηση αφαιρεί σεβασμό και προθέτει οίκτο κι ενόχληση. Καταλήγουν λοιπόν να θυμώνουν που δεν έχουν πλάι τους μια γυναίκα δυναμική που να τους "βάλει τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι" όπως κατανοούν κατά βάθος ότι χρειάζονται. Οι άντρες μπορεί να κάνουν ότι θέλουν κάποια του χεριού τους (για να δικαιώσουν τον φαλλοκρατισμό τους) αλλά θαυμάζουν και σέβονται τις δυναμικές γυναίκες.Και επειδή θυμώνουν που δεν είναι πι δικές τους έτσι, καταλήγουν να φέρονται άσχημα! Κι όσο το θύμα φέρεται ως θύμα (κλαίει, χτυπιέται, παρακαλάει) τόσο εξιτάρει υον σαφισμό που κρύβει κάθε ανασφαλής, που στην προσπάθεια να ξεφορτώσει την δική του ενόχληση τραβάει το πράγμα στα όρια για να δει ως πόσο θα ανεχτεί η άλλη να υπομένει. Για να την σιχαθεί και να πάρει τη δύναμη να ξεκόψει, μιας και ως μη κυριαρχικός είναι κι αυτός ύοτελής στο θυμικό του. :)Είναι τόσο απλό, δεν καταλαβαίνω πώς δεν το βλέπετε.