Αναγνώστριες, ξέρετε όμως πού βρίσκεται το πρόβλημα;Όλες (και όλοι, δεν βγάζω τους άντρες απέξω) ξεχωριστοί θέλουν να νιώσουν, όμως πώς θα γίνει αυτό πρακτικά και μετρήσιμα, ιδιαίτερα σε έναν χώρο όπου είναι άγνωστοι μεταξύ αγνώστων και μετράνε κριτήρια πολύ λίγο υπολογισμένα εις βάθος! Ακόμα και το εμφανισιακό, που λίγο πολύ μαζί με την αύρα του ατόμου, αρθ´νει περισσότερο σε μια γκλαμουράτη βραδινή έξοδο, όπου έκαστα τα φύλα έχουν σπαταλήσει ένα δίωρο υποστηλώσεως για να εμφανιστούν άνθρωποι, στην καθημερινότητά τους πιθανόν διαψεύδουν το εφέ "μουράτος" με όλα τα γνωστά συμπαραμαρτούντα όταν πλέον συναντηθούν ενώπιος ενωπίον με αποτέλεσμα την απομάγευση. Επομένως δεν ακολουθεί δεύτερη συνάντηση.Τελικώς, αν όπως λένε το μέσον είναι το μήνυμα, μήπως και ο χώρος είναι το αντι-μήνυμα;Επίσης η ταπεινότητα κι η αυτογνωσία ποτέ δεν έβλαψε κανέναν. Βλέπω μεγάλες αξιώσεις "μοναδικότητας" από ανθρώπους που δείχνουν να μην είναι και τόσο εκτός του μέσου όρου σε πολλαπλά επίπεδα. Κατανοητό ότι ο έρωτας δεν βασίζεται σε διαγωνισμό "προσόντων" και ξεχωριστόμετρο, όμως τότε αυτό από μόνο του δεν αντίκειται στο "θέλω να είμαι ξεχωριστή/ός"; Δηλαδή θες να ζήσεις ένα ψέμα! Εκτός αν το "ξεχωριστή/ός" είναι η σύγχρονη λέξη για την ερωτική αποκλειστικότητα, με εγγύηση την μονογαμία. Όμως η διαφορετική εννοιοδότηση των λέξεων μπερδεύει. Κι εν τέλει δεν βοηθάει τον τελικό σκοπό, ο οποίος είτε έτσι είτε αλλιώς είναι σύναψη σχέσης μικροσκοπικής, μικρής, μεσαίας ή μεγάλης διάρκειας, αδιάφορο ΜΕ ΕΡΩΤΙΚΗ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ.Δηλαδη αυτό που είπε ο πρώτος σχολιαστής αλλά με αποδομημένη την συλλογιστική του.
