Κοίτα ως κάποιο βαθμό νομίζω οτι το κάνω κι εγώ και πως μπορώ να σε καταλάβω.Παρένθεση ,είχα διαβάσει κάπου πως δε μπορούμε να ερωτευτούμε τον εαυτό μας,επειδή δε μας παρατηρούμε.Και μιας και κάνω ψυχοθεραπεία τον τελευταίο καιρό ,συνειδητοποίησα ότι μέσω της συγκεκριμένης διαδικασίας ,μπορείς να παρατηρήσεις καλύτερα τον εαυτό σου και κατ'επέκτασην να τον κατανοήσεις καλύτερα και να τον αγαπήσεις.Επειδή ξέφυγα λίγο όμως,θα σου έλεγα πως αυτό που κάνεις,που σου συμβαίνει..έχει μια γοητεία.Αλλά..είσαι περισσότερο παρατηρητής,παρά ζεις τη ζωή σου.Ίσως η συγκεκριμένη σου στάση δείχνει πως έχεις ανάγκη να κατανοήσεις τον κόσμο,πως προσπαθείς να συλλάβεις πως λειτουργούν οι γύρω σου.Το λατρεύω κι εγώ,απλά θέλει μια προσοχή.Εξέτασε και τα κίνητρα σου πίσω απο αυτό.Πριν μερικές εβδομάδες σκεφτόμουν μάλιστα πως ανάλογα με το πόση συμμετοχή/ενεργή παρουσία απαιτεί απο εμένα η οποιαδήποτε διεπαφή ,ορίζεται και το πόσο θα παρατηρώ.Οπότε συμφωνώ με αυτο που λες για αντικοινωνική ,μοναχική και απομονωμένη θέση.Είναι σα να είσαι εκεί και να μην είσαι.Και παράλληλα,δεν αξιοποιείς τις άλλες κοινωνικές και επικοινωνιακές σου δεξιότητες.Οπότε ,δε ξέρω..Προσπάθησε να ζήσεις και λίγο πιο ενεργά για εσένα ,ώστε να υπάρξει μια ισορροπία στη ζωή σου.Λογικά είσαι και σε νεαρή ηλικιά ,δεν είναι να αφήνουμε τη ζωή να μας προσπερνά.Δε θα σε γεμίσει μακροπρόθεσμα ,όσο ερωτευμένος να είσαι με τους ανθρώπους.Κάποια στιγμή θα "χρειαστεί" να ερωτευτείς και τον εαυτό σου.