Καθολου έλλειψη συνοχής, κατανοητότατη. Φαντασία δεν υπάρχει γενικά στην ελληνική πραγματικότητα και δυστυχώς είναι ίσως το μεγαλύτερο έλλειμα...σε όλες τις ηλικίες. Τώρα ο φόβος, το ψυχικό σθένος, η πίεση...καθένας αντιμετωπίζει τους δικούς του δαίμονες όσο καλύτερα μπορεί.Αυτό που βλέπω και το βλέπω πολύ έντονα, ιπσως επειδή δεν ανήκω στο τάργκετ γκρουπ είναι οπτι εργασιακά υπάρχει ευρέως η νοοτροπία της εξαρτημένης εργασίας: να πάμε κάπου να μας προσλάβουν. Οι χαμηλοπροσοντούχοι σε δουλείες που πλέον αποφέρουν ψίχουλα (λόγω της εξοντωτικής φορολόγησης των επιχειρήσεων), οι υψηλοπροσοντούχοι στο εξωτερικό.Κανείς δεν αναζητά να κάνει δική του δουλειά, να είναι αφεντικό του εαυτού του (πλην συγκεκριμένων επαγγελμάτων πχ. γιατρός, δικηγόρος, ηλεκτρολόγος).Αυτό είναι κάτι που χρεώνεται στο ελληνικό σχολείο κυρίως, και κατά δεύτερο λόγο στην ελληνική οικογένεια. "Πες μου τι θες να κάνω". Κι αντανακλά και σε πολλούς αλλους τομείς, πχ. τα ερωτικά. Αμ αν είναι να κάτσω να σου βγάλω χρονοδιάγραμμα και μέθοδο πώς θα λύσω το θέμα που με απασχολεί το λύνω και μόνος μου, δεν χρειάζομαι υπάλληλο να με πηδάει το ΙΚΑ! Χρείαζεται τελείως διαφορετική προσέγγιση, όχι δημοσίου υπαλλήλου, διεκπεραίωση.Αλλά και επιχειρείν σε άνοδο (άρα και προσλήψεις και μισθοί ανθρώπινοι για τους εργαζόμενους) δεν μπορεί να υπάρξει σε πολιτικό context που δεν ειπναι φιλελεύθερο.Επιμένως πληρώνετε και τα απονερα του κρατισμού και του δικαιωματισμού. Όταν η ευημερία είναι μοορασμένη σε όλους ισόποσα, τότε μοιραία θα είναι χαμηλού επιπέδου. Όταν είναι μοιρασμένη ανάλογα με την αξία του καθενός, τότε υπάρχει ελπίδα να φτάσει κάποιος σε υψηλότερα στάνταρντς.