Η νέα πραγματικότητα δεν έχει πλέον βεβαιότητες. Οι βεβαιότητες υπήρχαν όσο το σύστημα τσουλούσε αβίαστα, δηλαδη μεταπολεμικά και μέχρι το κραχ της Λήμαν Μπράδερς. Οι βεβαιότητες πλέον δεν υπάρχουν. Εγώ προσωπικά έπρεπε να χάσω παιδιά και να περάσω καρκίνο για να χωνέψω ότι δεν έχουμε τον απόκυτο έλεγχο τγς ζωής μας: ήμουν μοσχοαναθρεμένη βλέπεις. Το ότι μπορούν να γίνουν ωραιότατες συνεργασίες (και δεν χρειάζονται καν ιδιαίτερες τεχνολογικές γνώσεις, η τεχνολογία είναι απλώς το μέσον, αναθέτεις σε κάποιον να στο παρέχει) είναι γεγονός, απλά κι αυτό δεν το μαθαίνουμε στο σχολείο. Βλέπεις; Η παθογένεια πάει πάντα, πάντα, πάντα στα χρόνια του δημοτικού και του γυμνασίου...Εδώ μέσα λχ. τόσοι κλαίγονται για δουλειές κλπ, δεν είδα ποτέ κάποιος να παίρνει μια πρωτοβουλία να τους μαζέψει να δουν τι μποτούν να κάνουν όλοι μαζί, Μια κοοπερατίβα; Ένα site; Μια ΜΚΟ; Κάτι θα υπάρχει! Αντίθετα κυριαρχεί μια μίρλα, μια φοβητικότητα για τα πάντα εφόσον δεν είναι μασημένη τροφή. Όμως έτσι περνάνε τα χρόνια και τελικά δεν ζουν. Κι είναι κρίμα.