Είχα πάθει ακριβώς το ίδιο στην Ιστορία κατεύθυνσης , γιατί από τότε έβγαζα φλύκταινες με την παπαγαλία και νόμιζα ότι δεν θα θυμηθώ τίποτα. Τελικά με συνέφεραν κάποιοι συμμαθητές μου - να 'ναι καλά- και η μαμά μου η οποία για πρώτη και τελευταία φορά ένιωσε την ανάγκη να έρθει μαζί μου στο σχολείο. Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να την εμψυχώσεις όσο μπορείς , μην τη "μαλώνεις" , απλώς δώσε της να καταλάβει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μην τα πάει καλά αν έχει προετοιμαστεί σωστά. Όλοι έχουμε αυτό το άγχος ότι δεν θυμόμαστε τίποτα και δεν είμαστε έτοιμοι, λίγο πριν γράψουμε μάθημα. Πραγματικά, όμως, εδώ ισχύει το κλισέ που ακούμε από γονείς-καθηγητές-φίλους "μόλις δεις τα θέματα θα σου έρθουν αμέσως όλα". Αν έχει κάνει σωστή προετοιμασία κατά τη διάρκεια της χρονιάς σίγουρα θα τα πάει μια χαρά. Ούτε για τους συγγενείς και τη γειτονιά ούτε και για κανέναν άλλον, να το κάνει για τον εαυτό της και τον κόπο που έριξε τόσο καιρό. Καλή τύχη και καλά αποτελέσματα να έχει :)