Όντας μεγαλωμένη ως παιδί χωρισμένων γονιών και έχοντας ακούσει παρόμοια λόγια από τον πατέρα μου,σχετικά με το κλάμα ειδικότερα, θα ήθελα να τονίσω τα εξής. Πρώτα πρώτα,το να γίνεις πατέρας ήταν μια απόφαση ιδιαίτερα σημαντική και είναι τιμή σου που παραδέχεσαι πως έκανες λάθος και πως δεν είσαι για οικογένεια. Ωστοσο,πλέον δεν είσαι υπεύθυνος μόνο για την ζωή σου,πλέον έχεις και ένα παιδί. Τουλάχιστον τώρα είσαι ευτυχισμένος,και κατ'επεκταση θα είναι και το παιδί (ευτυχισμένος γονιός=ευτυχισμένο παιδί :) ) απλώς πρόσεξε το παιδί να μην ακούσει ποτέ από τον πατέρα του να λέει πως έφυγε στην ύπαιθρο γιατι δεν άντεχε το κλάμα του. Είναι ψυχοφθόρο για το παιδί και το βάζεις στη διαδικασία να νομίζει πως φταίει εκείνο για την δική σου ανευθυνότητα.