Σε καταλαβαίνω φίλε μου. Ακριβώς όπως τα λες είναι.Έπρεπε να κάνουμε και εμείς βήματα . Αλλά άμα βάλεις τον εαυτό σου στην θέση σου τότε, χωρίς τα μυαλά που έχεις τώρα , πάλι το ίδιο δεν θα έκανες?Δικαιολόγησε τον εαυτό σου όσο μπορείς , βάζοντας τον στα πλαίσια του τότε . Δεν έφταιξες για το περιβάλλον και την ψυχοσύνθεση που σου δημιούργησε. Ούτε το μυαλό μας ήταν πηγμένο για να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε. Ήμασταν πικραμένα, φοβισμένα παιδιά που απλά ήθελαν να ξεφύγουν γιατί η ψυχή τους δεν άντεχε πιά αυτή την κατάσταση. Σε καταλαβαίνω . Χαίρομαι που πρόλαβα να χαζομιλήσω στον πατέρα μου στο νεκροκρέβατο του 12 χρόνια πριν , κάνοντας πως δεν είχε συμβεί τίποτα , ενώ δεν του μιλούσα για χρόνια . Ακόμα σκέφτομαι τα δώρα που μου έστελνε και τα εστελνα πίσω . Δεν είχε μεστώσει ακόμη το μυαλό μου για να μπορώ να συγχωρώ..Αλλά και πάλι ξέρω πως δεν θα άλλαζε ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτα στον χαρακτήρα του και την συμπεριφορά του.Για αυτό θα πρέπει να συγχωρήσουμε τους εαυτούς μας πλέον.Κι εύχομαι στ 'αλήθεια η εξομολόγησή σου να χαραχτεί στα μυαλά όσων το χρειάζονται.