Η γνώμη μου είναι ότι αν η μητέρα σου ήθελε τόσο πια να σπουδάσει, δεν θα την ενοχλούσε ούτε το παιδί ούτε και δέκα παιδιά. Θα σπούδαζε ή τότε παράλληλα με το να σε αναθρέφει ή θα καταπιανόταν τώρα, που λίγο-πολύ είσαι αυτόνομη και δεν χρειάζεσαι συνεχή φροντίδα όπως το βρέφος ή ένα μικρότερο παιδί. Εφόσον πήρε την απόφαση να κάνει παιδί, όποιοι λόγοι και αν ήταν αυτοί που την οδήγησαν στο να σε αποκτήσει, οφείλει να είναι συνεπής στη μητρότητά της και να μη δημιουργήσει στο παιδί τραύματα και συμπλέγματα. Πιο άδικη μαζί σου δεν μπορούσε να είναι που επιρρίπτει την ευθύνη σ' εσένα για τις αποφάσεις που δεν πήρε στη ζωή της. Συν τοις άλλοις, με τον πατέρα σου σε έκανε, σε ποιον περίμενε να μοιάζεις, και της φταίει τώρα και αυτό; Συγνώμη αν έχεις το DNA του μπαμπά σου, θύμησέ της ότι αν ήθελε αναπαραγωγή με διχοτόμηση, τότε έπρεπε να είναι... αμοιβάδα. :-) Κοίταξε, όμως, εσύ πού βρίσκεσαι: έχεις ακόμα επιλογές μπροστά σου. Το σίγουρο είναι πως ό,τι κι αν κάνεις, ξέρεις ότι δεν θα κάνεις το λάθος να κατηγορήσεις άλλους για τις επιλογές σου, όπως έκανε η μαμά σου και η γιαγιά σου. Μη σκοτίζεσαι. Η ζωή σου είναι μπροστά σου, συγχώρεσε και ξέχασε αυτά που άκουσες. Ό,τι κι αν λέει η μαμά σου τώρα, εκείνη ξενυχτούσε για να έχεις καλές μέρες κι εκείνη έμενε σπίτι για να έχεις σπιτικό. Το λάθος της είναι που σου τα χτύπησε όλα αυτά, λες και ήσουν κάποια αχάριστη που της φερόσουν άσχημα, ένα τέρας όπως λες. Είθε κάποτε να θυμάται τα λόγια της και να νιώθει μόνο ντροπή. Εσύ έσω ευγνώμων για ό,τι πήρες, κοίταζε μπροστά και το σχέδιό σου να φύγεις είναι το καλύτερο. Δεν χρειάζεσαι τοξικό περιβάλλον στις επιτυχίες σου.