Κατάγομαι από τη Ρωσία και η νοοτροπία είναι ακριβώς η ίδια: εάν μία γυναίκα λέει πως δεν θέλει παιδιά, τότε ή "δεν είναι νορμάλ στα μυαλά της" ή απλώς δεν μπορεί να κάνει και λέει έτσι για να συγκαλύψει το πρόβλημα, και φυσικά αργά ή γρήγορα καταδικάζεται ως "δυστυχισμένη" που δεν θα βιώσει το "θαύμα" της μητρότητας. Εάν η γυναίκα αυτή είναι παντρεμένη, τότε ακόμα χειρότερα, ακόμα πιο πολλές εικασίες. Τότε προστίθεται και η υπόθεση ότι ο σύζυγός της έχει κάποιο πρόβλημα και δεν μπορεί να κάνει παιδιά, κι αυτή απλώς συμβιβάζεται και συγκαλύπτει το πρόβλημά του προς τον περίγυρο, ή ο σύζυγός της δεν θέλει ευθύνες και αυτή, πάλι "η καημένη" το υπομένει και προσποιείται πως ούτε αυτή θέλει παιδιά... Το απλό σενάριο του να μη θέλει η γυναίκα παιδιά επειδή δεν νιώθει πλασμένη γι' αυτό, δεν το αποδέχονται με τίποτα.Το αστείο ξέρετε ποιο είναι; Ότι αν πάρετε τη στάση της καημένης, καμπουριάσετε λίγο και πείτε εμπιστευτικά, με μάτια θλιμμένου σκύλου "ε να, ξέρετε... δεν μπορούμε να κάνουμε παιδιά, δυστυχώς, κι ας το θέλαμε..." τότε εκεί να δείτε τι ωραία συμπαράσταση! Και να σου τα "δεν πειράζει κορίτσι μου, εσείς να είστε γεροί," και "μη στεναχωριέσαι, τα παιδιά δεν είναι το πιο σημαντικό" και "σιγά, και τι έγινε, εγώ έχω δύο παιδιά, και τι κατάλαβα..." Για συμπόνοιες και λύπηση πρώτοι! Αν, όμως, μιλάτε με άνεση για την επιλογή σας να μην τεκνοποιήσετε, ο κόσμος κακιώνει γιατί δεν το δέχεται. Δεν είναι ακόμα έτοιμη η κοινωνία να δεχτεί ότι ναι, τα παιδιά δεν είναι για όλους γόνιμους ανθρώπους και ότι η ζωή προσφέρει κι άλλες επιλογές πέραν της απόκτησης παιδιών.Το πιο αστείο που έχει τύχει ν' ακούσω πρόσφατα (και ειπώθηκε στα σοβαρά) είναι ότι "τα παιδιά είναι απαραίτητα, επειδή είναι μία καλή επένδυση: όταν θα είσαι γέρος και ανήμπορος, ποιος άλλος θα σε νοιαστεί, να σου φέρει έστω ένα ποτήρι νερό..." Και η πετυχημένη απάντηση από κάποιον: "Δεν θέλω κανέναν να μου φέρει ποτήρι νερό στα γεράματα. Θα κατεβώ μόνος μου στο μπαρ να πιω ουίσκι." :-D