Συγγνώμη, διαφωνώ. Δηλώνεις λοιπόν... γκαντέμισσα. Ωραία, είχες κάποιες ατυχίες. Μετακινούμενες φίλες (το ίδιο άτυχες και οι υπόλοιπες φίλες) και αλλαγές τμημάτων (που ίσχυαν για όλους τους συμμαθητές σου).Αδυνατώ να πιστέψω ότι διαρκώς συναντάς ανεπιθύμητους στο δρόμο. Πόσες φορές έχει συμβεί αυτό πρόσφατα, τέσσερις; Πέντε; Εκτός πια αν έχεις αποκτήσει εχθρούς στη μισή Ελλάδα.Το να παραγγείλεις κάτι διαθέσιμο, δεν είναι τόσο δύσκολο όσο το παρουσιάζεις... Ξανά, πόσες φορές έχει συμβεί; Κάτι μου λέει ότι ο τρόπος που σκέφτεσαι, σε οδηγεί (συνειδητά ή όχι) σε καταστήματα ξακουστά για την έλλειψη διαθεσιμότητας.Για την αδυναμία να βρεις δουλειά, ξέρεις καλά ότι δεν είσαι η μόνη και δεν ευθύνεται κανένας στατιστικός σουρεαλισμός. Ο αριθμός των πτυχίων δεν αλλάζει κάτι.Για τα υπόλοιπα (άντρες, τυχεράκηδες συγγενείς κλπ.) η γνώμη μου είναι πως αν συνεχίσεις με αυτήν την νοοτροπία (το τροπάρι, θα έλεγαν μερικοί) ο κόσμος γύρω σου θα συνεχίσει να παραμένει γκαντέμικος: και θα το κάνει με περισσή χαρά.«Need i go on...?» - το I κεφαλαίο. Σταμάτα να μικραίνεις τον εαυτό σου.Ίσως όλα αυτά να είναι ενδεικτικά παραδείγματα και είχες ένα σωρό αναποδιές ακόμη. Μπορεί πάλι, μια δύσκολη στιγμή ή κάποιο συγκεκριμένο συμβάν να προκάλεσε αυτήν την εξομολόγηση. Δεν ξέρω. Η θεωρία της γκαντεμιάς όμως, δεν με έχει πείσει.Άφησα εκτός το σοβαρό πρόβλημα υγείας και έγραψα τα παραπάνω σαν να μην υπάρχει. Εκεί φυσικά, έχεις κάθε δίκιο να διαμαρτύρεσαι και ειλικρινά ελπίζω να μην είναι αυτό το πρόβλημα που κρύβεται πίσω από όλα τα υπόλοιπα. Αν σου επιτρέπει να ζήσεις μια «φυσιολογική ζωή», τότε πάλεψέ την ακόμα πολύ. Μπορείς. Αν όχι, τότε δεν ξέρω. Επικεντρώσου στο πρόβλημα και περιόρισέ το, όσο είναι δυνατόν. Η ελάττωση της ατυχίας και τα υπόλοιπα, θα έρθουν μετά.