Σε καταλαβαίνω πως νιώθεις.. Οι προηγούμενες γενιές γονιών δεν ανεπτυσσαν ιδιαίτερους συναισθηματικους δεσμούς με τα παιδιά τους, ειδικά οι πατέρες, οι οποίοι είχαν ρόλο guest στην ανατροφή των παιδιών.. Συνήθως χορηγοί της οικογένειας, ενίοτε και εκφοβιστες όταν το παιδί έκανε σκανδαλια και σπανιότερα ευαισθητοποιημενοι πατέρες.. Εδώ εγώ πατάω τα 25 όπου να ναι και είμαι από τις γενιές που πρόλαβα να πέφτω, να χτυπάω και να τρώω και κάνα δυο ξυλιες για να μάθω να προσέχω. Τρομερό τραύμα στην ψυχή... Δεν μπορείς να τον αλλάξεις, νομίζω το ξέρεις αυτό. Ούτε βέβαια μπορείς να σβήσεις αυτά που νιώθεις. Δεν τον βγάζω στην απ έξω για την ελλιπή προσφορά του ως γονιός, απλά σου ζητώ να δείξεις λίγη κατανόηση λόγω της ηλικίας του και της ζωής που έζησε. Μπορείς να του μιλήσεις διακριτικά, αν θέλεις κι έχεις το θάρρος και να του πεις κάποια πράγματα μήπως μαλακώσει λίγο. Δεν πιστεύω ότι δεν θα το κάνει. Απλά δεν βρέθηκε ίσως ποτέ κανείς να του πει τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνει, όπως αντίθετα συμβαίνει με τους νέους γονείς που δέχονται πληθώρα συμβούλων από παντού. Και δεν υπάρχει κάποιος καταλληλοτερος από τον ίδιο του τον γιο...