Σύμφωνα με τον τεράστιο Φρειδερίκο Νίτσε, η αντίφαση είναι πηγή ακραιφνούς δημιουργίας, γόνος της αιώνιας πάλης μεταξύ του Απολλώνιου και του Διονυσιακού η οποία γέννησε με τη σειρά της την αρχαία ελληνική τραγωδία.Οι έντονες εσωτερικές αντιφάσεις είναι συνήθως ευλογία και κατάρα, από τη μία σε χαώνουν επιφέροντας άγχος, σύγχυση, έντονη αμφισβήτηση του εαυτού και, πολλές φορές, σταδιακή παράλυση. Από την άλλη -και ειδικότερα σε παρορμητικούς, απείθαρχους ανθρώπους- λειτουργούν ως αντιστάθμισμα. Σκέψου το ως ένα υβρίδιο, διαθέτει μεν την ιδιοφυή αφέλεια και την αγνότητα ενός παιδιού, διαθέτει δε την έλλογη σκέψη και την ηθική πειθαρχία ενός συγκροτημένου και συνετού ενήλικα.Εάν έχεις διαβάσει το Έγκλημα και Τιμωρία, θα θυμάσαι ίσως τη διφορούμενη φύση του Ρασκόλνικοφ. Για να τονίσει τις αντιφατικές πλευρές του ήρωά του ο Ντοιστογιέφσκυ, δημιούργησε τη μαρτυρική και γεμάτη ανιδιοτελή αγάπη Σόνια από τη μία, και τον υπολογιστικό και κυνικό Σβιντριγκάιλοφ από την άλλη. Χωρίς τη φύση της Σόνιας ο Ρασκόλνικοφ θα ήταν άλλος ένας αλαζόνας καιροσκόπος, ένας ψυχρός εκτελεστής στερούμενος οποιασδήποτε μορφής ενσυναίσθησης και ηθικού ενστίκτου. Χωρίς τη φύση του Σβιντριγκάιλοφ θα ήταν αγνός κι αθώος σε βαθμό ηλιθιότητας.Όχι πως ο Ρασκόλνικοφ είναι ιδανικό πρότυπο ανθρώπου, σε καμία περίπτωση, σου φανερώνει ωστόσο την αξία της ορθής διαχείρησης και διοχέτευσης του χάους σου, την αξία της ορθής επιλογής στη τελική. Ο ίδιος δεν συνειδητοποιήσε τη φύση της δύναμης που έκρυβε μέσα του και το πλήρωσε με τον πιο σκληρό τρόπο.
